Brussel daag 10. Góðar fréttir og annars eiginlega ekkert

Dagurinn byrjaði á besta mögulegan máta. Fífa fékk tölvupóst um að hún hefur fengið skólavist í Designskolen Kolding – sem þýðir að innan mánaðar verður hún farin í nám til Danmerkur. Það er mjög erfitt að komast að í þessum skóla og við erum gríðarlega stolt af henni!

Annars gerðum við nú lítið þennan dag. Nema Jón Lárus sem fór í strætó og lestum 18 kílómetra leið þar sem hann hafði mælt sér mót við sprúttsala nokkurn, nei ókei gaur sem flytur inn og selur góð vín og Jón langaði í eitt sérstakt slíkt og lagði þetta á sig. Var ekkert að draga okkur hin með, enda óþarfi.

Dagurinn fór annars meira og minna í afslöppun eins og síðasta degi í fríi sæmir. Skutumst í búð til að kaupa í nesti fyrir ferðalagið, löng heimferð fyrir höndum daginn eftir.

Veit eiginlega ekki hvað ég get eipað um daginn annað en auðvitað matarklámið að venju, höfðum splæst í andabringur í búðinni þremur dögum fyrr og frestað eldun tvö kvöld (fyrst komum við seint heim og síðan var grillveður).

Ekki vont!

Settumst út á pall í síðasta skiptið í þessu fríi, létum okkur hafa það þó það væri pínu svalt (hefði verið búin að kveikja upp í útiarninum heima á palli við þetta hitastig). Sólarlag ekki af ljótasta tagi:

Svo var bara farið að pakka og púsla í töskur og ganga frá. Frábært frí við það að klárast, bara heimferðin eftir. Gæti nú reitað færslu samt því við verðum í 6 tíma í London.

Brussel daag 9. Hortasafnið

Ekki lá mikið fyrir, þennan næstsíðasta dag ferðarinnar. Alla (tja flesta) langaði þó að fara og skoða hús Art nouveau arkitektsins og hönnuðarins Victor Horta. Sá eini sem ekki langaði fékk samt ekki leyfi til að hanga einn heima í húsi í tölvunni sinni þannig að hann kom með líka.

Af stað eftir morgunmat, lestin niður á Zuid stöðina og svo labbað af stað, góður 1,5 kílómetri. Við vorum eiginlega vel snemma á ferðinni, lestin fór 10.45 en safnið átti ekki að opna fyrr en klukkan tvö. Þannig að planið var að rölta þetta í rólegheitum og fá sér hádegismat á leiðinni.

Römbuðum á veitingahús beint fyrir framan þennan turn sem er hluti af gamla virkisveggnum um Brussel:

Það var víst Napóleon sem lét rífa virkisvegginn. Gaur!

Maturinn reyndist ljómandi, krakkarnir fengu sér nærri öll carbonara, eggjarauðan og osturinn borin fram sér eins og á að gera það. Við Jón fengum okkur hins vegar rétt dagsins sem var grillað lamb með kartöflukrókettum og fersku salati og var alveg ljómandi gott.

Það var reyndar fullkalt til að sitja úti og þjónninn skildi ekkert í okkur. Fínt samt þegar sólin lét sjá sig.

Eftir mat, áfram í áttina að Horta. Upp langa langa brekku, ég hefði ekki viljað vera á hjóli, tja nema reyndar á leiðinni til baka.

Vorum svo samt hálftíma of snemma hjá safninu, tók mynd af framhliðinni:

smá hringsól um hverfið, Jón fékk sér einn bjór hjá alveg voðalega fýlulegum þjónustueinstaklingi, sem kom svo ekki einu sinni til að leyfa honum að borga (við Finnur sátum líka við borðið en langaði hvorugt í neitt, kannski var það ástæðan fyrir fýlunni en það var samt nóg af lausum borðum, ekki eins og við værum að taka pláss frá borgandi viðskiptavinum).

Loksins var klukkan svo orðin tvö og við gátum farið inn í safnið. Þar mátti ekki einu sinni vera með handtöskur, skil það reyndar ekki því þar var ekkert nægilega smárra muna til að hægt væri að troða þeim í litlar handtöskur, tæpast einu sinni bakpoka.

En safnið var stórkostlegt, alveg magnað hvað maðurinn var frjór. Líka mindblowing hvað hefur kostað að gera öll þessi húsgögn og járnverk þarna inni. Því miður mátti auðvitað ekkert taka neinar myndir frekar en á Tinnasafninu nokkrum dögum fyrr. Hér má lesa um það og sjá örfáar myndir

Sömu leið heim, gengum í gegn um langan og mjóan skemmtigarð sem er settur upp meðfram lestarteinunum við Zuidstöðina. Fórum samt ekki í neitt tæki, tvö þeirra litu svo skelfilega út að sum okkar urðu sjóveik bara við að horfa á þau.

Small akkúrat að við gátum gengið upp í lestina okkar. Watermaal stöð, röltum í verslunarklasann til að kaupa í kvöldmatinn, gátum ekki alveg ákveðið okkur hvaða kjöt yrði fyrir valinu þannig að það varð bara grigliata mista – naut, svín, kálfur, lamb og pylsur. Sælgæti allt saman. Sorrí íslenskur landbúnaður, það er ekki alltaf allt best heima!

Brussel daag 8. Brugge

Pínu villandi fyrirsögn því auðvitað er Brugge/Bruges ekki Brussel en við byrjuðum og enduðum daginn jú í Brussel.

Vorum semsagt búin að ákveða að skoða hina fögru Brugge þennan dag. Eitthvað höfðum við rokkað með daginn, eftir spánni hjá yr.no en þetta varð úr, svona úr því það styttist í ferðinni og spáin ekki sérlega góð neinn af dögunum sem eftir væri. Belgíubúar eru áreiðanlega eins og Íslendingar alltaf að tala um að það hausti snemma þetta árið. Gola og frekar svalt og gengur á með skúrum.

Nújæja, fólk vaknaði með fyrra fallinu og við lögðum af stað upp úr tíu. Lestin fór bara á klukkutima fresti en þennan dag höfðum við ákveðið að fara með strætó sem fer talsvert oftar. Fundum stoppustöðina auðveldlega, strætó mætti á svæðið á réttum tíma en bílstjórinn var eiturfúll yfir að við værum ekki með nákvæmlega rétt fargjald á reiðum höndum (í strætó kostar tvær og hálfa evru en í lestina bara tvær). Fengum ekki einu sinni næga miða frá honum þegar okkur tókst þó að borga, sem betur fer var svo ekki tékkað. Veit ekki hvort við þurfum eitthvað að vera að taka strætó aftur, troðningur og svo var hann jú talsvert lengur niður í bæ en lestin.

Fórum út á stoppustöð sem hét Kauphöllin en þegar við stigum út úr vagninum sáum við samt hvergi kauphallarbygginguna. Vorum smástund að oríentera okkur í rigningunni hvert við ættum að labba til að finna Central stöðina.
Rákumst á LitluHörpu á leiðinni:

Klukkan var að nálgast hálftólf þegar við loksins vorum búin að kaupa miða til Brugge og fórum niður á brautarpall til að grípa lest til Midi stöðvarinnar þar sem ég þóttist hafa lesið að lestirnar færu þaðan. Sá svo á skilti við pallinn að lestin sem kom á undan þeirri sem við ætluðum að taka var með áfangastað Oostende og stoppaði í Brugge. Þannig að við þóttumst heppin og hoppuðum upp í InterCity lest.

Það reyndist síðan vera mistök. Þessi lest var hægfara og fór stóóóran krók þannig að í stað þess að vera klukkutíma á leiðinni vorum við tvo og hálfan. Ekki alveg það sem við höfðum ætlað að eyða auka einum og hálfum tíma í. Ójæja.
Finni leiddist samt ekki í lestinni:

Allir sársvangir og þegar við komum til Brugge var ákveðið að byrja á því að finna veitingastað og laga ástandið. Fyrir framan tónleikahúsið í Brugge (ég hélt að það væri bara Concertgebouw í Amsterdam).

Fundum stað með fyndnum þjóni sem vildi ekki leyfa okkur að sitja úti því það gæti komið rigning (komu svo líka dropar), fengum okkur pizzur (krakkarnir nema Atli), þorsk með kartöflumús og salati (Atli) og krækling og belgískar (við Jón). Þjónninn ætlaði ekki að trúa Freyju þegar hún vildi panta sér Duval, krakkar á þessum aldri ekki vön að drekka klausturbjóra. Var svo ánægður með hana þegar kom í ljós að hún vissi alveg hvað hún væri að panta sér.
Við Finnur í stíl:

Appelsínið hans Finns í góðu skapi:

en þarna var það nærri búið:

Áfram haldið inn í bæ – reyndar reyndust síðan veitingastaðirnir við aðaltorgið frekar ódýrari en þessir við konserthúsið. Óvenjulegt.

Finnur fékk sína obligatorísku vöfflu og svo fórum við á pöbb sem selur bjór sem heitir Garre, einn af toppbjórunum og hann fæst hvergi annars staðar. Borinn fram með ostateningum í stað hins venjulegra jarðhnetu- eða saltkexs.

Fallegt í Brugge:

Heimferðin í lestinni tók núna klukkutíma og fimm mínútur, stoppaði á einum stað í stað 8 eða 9 og fór engan krók.

Rétt misstum samt reyndar af lestinni okkar uppeftir, þessi kom 5 mínútum seinna á Midi stöðina en Ottignieslestin lagði af stað. Þannig að við hoppuðum út úr stöðinni og fengum okkur belgískar í pappírshorni í kvöldmatinn.

Uppeftir og svo meira bjórsmakk. Mesti bjórsnobbbjórinn í Belgíu heitir Westvleteren, bruggaður í klaustri, fæst helst á gatnamótunum við klaustrið en samt líka í örfáum bjórbúðum. Við höfðum rambað inn í búðina á rölti um miðbæinn og þar stóðu nokkrir kassar af honum á gólfinu. Jón Lárus og Atli keyptu sitthvora flöskuna. Hafði staðið til nokkur kvöld í röð að smakka en alltaf eitthvað komið upp. Nú var ekki (mikið) seinna vænna og bjórarnir voru teknir upp með viðhöfn og drukknir:

(já við keyptum líka glas)

Góður en stóð ekki aaalveg undir hæpinu.

Enduðum kvöldið á að sitja fram yfir miðnætti og spila, öll sjö.

Brussel daag 7. Jeanneke og Manneken

Rigning að morgni. Búðarferð á dagskránni, nú höfðum við fengið leyfi til að nota bílinn sem var ágætt, þurftum líka að losa okkur við ansi hreint margar bjórflöskur (hei við erum í bier hemel hér!) og gott að losna við að labba rúman kílómetra með fulla poka af gleri og svo til baka með gler með einhverju í.

Í bílnum voru sæti fyrir sex, Emil fórnaði sér og var heima. Auðvitað keyptum við svo allt sem okkur langaði í, stórhættulegt að fara í flottar kjörbúðir í útlöndum!

Ég keyrði heim og neitaði að taka leiðbeiningum og hafði fullkomlega rangt fyrir mér. Ekki í fyrsta skiptið og örugglega ekki það síðasta, en heim rötuðum við nú samt á endanum.

Vorum eitthvað að velta fyrir okkur hvort við nenntum í bæinn en létum nú samt slag standa, vorum mikið heima daginn áður og tímdum eiginlega ekki að eyða dýrmætum útlandatíma í að hanga í húsinu, rigning eða ekki rigning.

Reyndist hin besta ákvörðun því svo stytti auðvitað upp og sólin kíkti meira að segja svolítið á okkur.

systurnar bak við brotið öryggisgler á lestarstöðinni okkar í Watermaal.
Á meðan þessi mynd var tekin strögglaði Jón Lárus við miðasjálfsalann sem vildi ekki selja honum miða fyrir hópinn. Tókst samt á endanum og síðan þegar lestarvörður kom að stimpla miðana okkar sagði hann okkur í óspurðum fréttum að miðinn gilti allan daginn á öllu Brusselsvæðinu, fram og til baka, upp og niður og hvað veit ég? Hefðum viljað vita það fyrr, höfðum keypt framogtilbakamiða allan tímann! Frekar óskýrt hjá þeim, allt saman.

Gerðum svo sem ekki mikið. Löbbuðum gegn um skemmtilega veitingahúsahverfið til að finna Jeanneke Pis systur hans Manneken:

forðuðumst ýtnu þjónana á veitingastöðunum en hingað skal samt haldið aftur að borða, á miðvikudag eða fimmtudag

áfram, snarbrjálaðar vöfflur með margra sentimetra lagi af rjóma og jarðarberjum (engin mynd), hópur splittaðist en við Jón, Fífa, Atli og Finnur kíktum aftur á Manneken sem að þessu sinni var ekki uppáklæddur:

Bjórsnobbararnir settust svo á pöbb og snobbuðust með allskonar skemmtilegheit:

þessi bjór heitir Kwak og segir nafnið sitt sjálfur.

Þessi dúfa heitir ekki Kvak svo ég viti, samt

Þarna var líka hægt að fá bjórsmakk, misstór. Keypti ekki svoleiðis, bara tók mynd af þarnæsta borði með smakkrönd, undirstöður borðsins ekki aaalveg sléttar:

Heim, keyptum annað súkkulaðismakk á leiðinni, lest til Watermaal að venju, út á pall í klukkutíma, svo gerðum við þistilhjörtu með hollandaissósu í kvöldmatinn og svo buðu Fífa og Atli upp á smakk á hollenskum ostum. Truffluostur úr kúamjólk, fenugreek (sem ég man ómögulega hvað heitir á íslensku og google translate hjálpar ekki) geitaostur, pestóostur og 50 mánaða gouda ásamt fjórum tegundum af sinnepi, balsamik, trönuberja, hunangs og wasabisinnep.

Sagði einhver matarsnobb? naah!

Brussel daag 6. Markaður

Rifum alla á lappir um hálftíuleytið þennan morgun því veðrið var frábært og svo var matarmarkaður svæðisins bara opinn frá átta til eitt. Löbbuðum eftir morgunmat að torgi svona einn og hálfan kílómetra burtu þar sem markaðurinn var staðsettur. Rákumst á þessi fallegu hús á leiðinni:

Markaðurinn reyndist talsvert stór, enda eini markaðurinn á þónokkuð stóru svæði. Fullt af fallegum grænmetis og ávaxtastöndum, ostar og kjöt og kökur og föt og skinkur og pylsur og bara allt sem á að vera á svona mörkuðum. Á einum stað var síðan veitingahorn, við nokkur ákváðum að fá okkur samósur hjá alveg massahressum sölumanni sem kunni sitt fag alveg til hins ítrasta og naut lífsins í vinnunni:

Hann var líka með rósavín úr malbec þrúgunni, það höfum við aldrei prófað áður en var alveg ljómandi gott. Neyddumst til að fá okkur tvö glös hvort meðan krakkarnir voru að frílysta sig á markaðnum.

Afrakstur markaðarins var síðan þessi:

plús reyndar sjö stór cordon bleu buff (nei EKKI Gordon Blue eins og stendur iðulega á íslenskum útgáfum). Kjötkaupmaðurinn gaf okkur síðan box af einhverju torkennilegu salati í kaupbæti enda styttist í tímanum sem var opið á markaðnum. Gott samt.

Heim. Byrjaði að rigna. Lagði mig og steinsofnaði í örugglega tvo tíma meðan sum hinna horfðu á formúluna í sjónvarpinu og spiluðu á píanó og tölvuleiki og hvað veit ég?

Cordon bleu í kvöldmatinn, sveppirnir á myndinni eru af tegundinni bláfótur og voru alveg fáránlega góðir í rjómajafningi. Höfum aldrei smakkað þessa sveppi fyrr en ég væri til í meira – ef við finnum!

Brussel daag 5. Tinnasafnið

Aftur var steinsofið fram að hádegi eða svo. Tja nema við Jón sem vöknuðum klukkan átta. Mikið sem maður er pavloviseraður að vakna á morgnana, skil þetta ekki alveg.

Þetta var fyrsti dagurinn sem veðrið var minna en spennandi. Rigndi nánast allan daginn, þar af hellirigndi slatta af deginum. Sem betur fer var einmitt planið að fara í Tinnasafnið (eða réttara sagt Hergé safnið) í Louvain-La-Neuve. Það lá heppilega við húsinu okkar, Louvain-La-Neuve liggur við hliðina á Ottignies sem er endastöðin á lestinni í hverfið okkar.

Regnhlífin var dregin á loft og skundað af stað eftir hádegismat.

Brjáluð hellirigning í Louvain:

Stóðum hana af okkur og svo áfram, gegn um matarmarkað þar sem meðal annars var vagn þar sem hægt var að kaupa
pylsur, hamborgara og, já snigla!

Leist ansi vel á stand þar sem fengust meðal annars fersk þistilhjörtu og næpur (ég get ekki skilið hvers vegna það fást hvergi næpur heima, eins og þær eru góðar!) en ákváðum að kaupa okkur frekar eitthvað á leiðinni út svo við værum ekki að þvælast með innkaupapoka í safninu. Áfram á Musée Hergé. Þar mátti alls ekki taka myndir nema í fordyrinu, hér eru þær tvær sem ég tók:

Safnið reyndist svo bráðskemmtilegt, ekki sérlega dýrt inn (afsláttur fyrir skólafólk) og ókeypis græja með gagnvirkri leiðsögn um svæðið. Ég hafði til dæmis ekki áttað mig á hvað skilin í skrifum Hergés voru greinileg við Bláa lótusinn, við ritun hans hafði hann nefnilega kynnst Kínverja vel og allt í einu farið að átta sig á hvað þessar stereótýpur sem evrópubúar og fleiri vildu troða öllum í voru vitlausar og hættulegar. Eftir þessa bók breyttust skrif hans um aðrar heimsálfur til mikils betra. (verst að hann áttaði sig aldrei á núönsum kvenþjóðarinnar samt…)

Stytt upp þegar við komum út af safninu. Auðvitað var verið að loka matarmarkaðinum og okkar standur alveg samanpakkaður. Ójæja, matarmarkaður á okkar svæði daginn eftir, yrðum að láta það duga.

Heim í lestinni, grillaður kálfur í kvöldmatinn. Meira hvað þetta Evrópusambandskjöt er fáránlega meyrt og gott! Sátum svo lengi fram eftir kvöldi úti á palli bak við hús.

Brussel daag 4. Atomium og vatnsleikjagarður

Þennan dag vorum við búin að lofa Finni að fara í vatnsleikjagarð, það sem hann spurði um fyrst af öllu þegar við ákváðum að fara til útlanda var hvort það væri ekki örugglega vatnsleikjagarður einhvers staðar í nágrenninu.

Morguninn var ekki sérlega viðburðarríkur, bara rólegheitin. Þau elstu voru búin að bjóðast til að elda kvöldmatinn og ætluðu ekki með í garðinn. Jón Lárus var eiginlega búinn að afboða sig líka, þar til ég benti honum á að Atomium byggingin væri við hliðina á garðinum – það var nefnilega hans fyrsta hugsun þegar Brussel kom upp sem áfangastaður í íbúðaskiptunum. Þannig að þennan dag gátum við fullnægt heitustu óskum föður og sonar í ferðinni.

Lögðum íann um eittleytið, lest niður í miðbæ, belgískar í hádegismat:

og svo metró annað eins í norðurátt þar til komið var á áfangastað.

Ekki er hægt að segja annað en að Atomium sé mikilfenglegt:

Vatnsleikjagarðurinn, engar myndir því ég nennti ekki inn með dótið mitt og þar með símannmyndavélina. Hann var hins vegar með mörgum bráðskemmtilegum rennibrautum og öðrum græjum. Ég skokkaði upp stiga, lagði ekki í að fara alla leið upp alveg strax og ætlaði semsagt að byrja létt. Það reyndist ekki vera alveg svo:

Snarbrá þegar hraðinn var gígantískur og baklendingin þannig að ég rétt gat kraflað mig að bakkanum – enda var sér lífvörður við einmitt þessa braut…

Klikkað skemmtilegt samt þó ég finni enn aðeins fyrir vatninu sem ég fékk upp í nefið!

Fullt af brautum, bráðskemmtileg vatnshring“ekja“ (minnir að það sé/hafi verið slík í Salalaug) og öldulaug með þvílíkum öldugangi. Sáum ekki eftir þessu.

Metró til baka, rétt misstum af lestinni uppeftir (einu sinni á klukkutíma, munið þið), en það var svo sem ekki slæmt að tylla sér niður og fá sér einn Grimbergen úr krana (nema Jón Westmalle Tripel og Finnur jarðarberjasjeik).

Lestin heim. Jón fór stöð lengra en við hin, var búinn að spotta einhverja spennandi vínbúð sem hann ætlaði að heimsækja.

Fífa og Atli höfðu farið út í búð og fyllt á ísskápinn og voru síðan búin að standa á haus frá fimm að útbúa alls konar fyllingar í tacos. Grillað kjöt, marineraðar rækjur, pico de gallo (án kóríanders samt, eins gott!), mangó salsa, guacamole og fleira. Freyja og Emil settust við og bjuggu til kökurnar. Hvorki fannst vigt né mæliglas á staðnum. (Ég skil reyndar ómögulega eldamennskuna sem fólkið hér í húsinu stundar, hér er enginn bakaraofn, enginn frystir, engin matvinnsluvél né blandari, engin hrærivél og semsagt engin vigt né mæliglas. Gæti trúað að þau séu grænmetisætur sem skýrir allavega að einhverju leyti frystisleysið en ekki hitt)! Þau þurftu semsagt bara að fikra sig áfram með deigið og það tókst bara hreint ágætlega vel.

Ágætt að þetta tók tímann sinn þar sem Jón Lárus hringdi, svona um það bil sem ég fór að búast við honum til baka. Þá hafði hann fundið vínbúðina sem var lokuð (eigendurnir í sumarfríi), síðan villst á heimleiðinni, beygt einhvers staðar út af leið og labbað í óratíma þar til hann var kominn út í skóg og áttaði sig á að þetta væri nú eitthvað málum blandið. Hringdi semsagt til að láta vita að hann yrði seinn og þurfti síðan að ganga hátt í 3 kortér til að komast alla leið heim.

Borðuðum ekki fyrr en um hálftíuleytið þegar hann sýndi sig, við höfðum reyndar stundað að borða kvöldmatinn seint en þarna tók nú steininn úr samt. Fáránlega góður matur hjá krökkunum!

Láðist því miður að taka myndir af matnum en hér er nú samt desertinn, í boði Emils: