Matarboð með hindrunum

Við fjölskyldan gerum fátt skemmtilegra en að bjóða fólki í mat og auðvitað líka fara í boð. Kvöldstund með góðu fólki, mat og rauðvínsglasi slær út ansi margt annað.

Nema hvað. Ég var, að ég hélt, búin að bjóða vinafólki heim í gærkvöldi, höfðum rætt saman í spjallinu á fb, þau voru nýbúin að bjóða okkur heim og þegar hún hafði samband og spurði hvort við gætum komið til þeirra á miðvikudagskvöldinu, daginn fyrir sumardaginn fyrsta kvað ég neitandi við (var á æfingu) og sagði að við skulduðum þeim jú heimboð, ekki öfugt, og hvernig væri næsta helgi? Hún tók nú ekki undir neina skuld – en þarna þóttist ég vera búin að bjóða þeim.

Svo tökum við okkur til, finnum matseðil og megnið af gærdeginum fer í að elda. Klukkan verður sjö og ekki koma þau. Klukkan verður kortér yfir sjö. Hálfátta, Engir gestir. Ég hringi. Þá sitja þau með fínan mat heima og bíða eftir okkur í heimsókn.

 

Enduðum á því að borða forrétt og aðalrétt hér heima með krökkunum og taka síðan leigubíl á Háaleitisbrautina. Fyndið.