Dublin Lá a seacht

Morgunmatur, aldrei þessu vant (hissa?) Reyndar byrjaði dagurinn heldur fyrr, ég vaknaði um hálfáttaleytið og kíkti á veðurspána. Hún var talsvert mikið betri en hún hafði litið út kvöldið áður. Þá var spáin upp á 15° og 80% líkur á regni. Þarna var regnspáin búin að frestast til klukkan fjögur, hitastigið hækka um tvær til þrjár gráður og jafnvel myndi sólin láta sjá sig aðeins.

Ég fletti þá upp á leiðum til að komast út á Howth tangann norðan við Dublin. Sýndist einfaldast að ganga í veg fyrir lestina, um hálftíma gang en öðru eins vorum við nú orðin vön þessa daga. Strætókerfið í borginni er nefnilega ekki gott net heldur frekar eins og krakkar teikna sól, með geisla út í allar áttir og svo alltaf lengra og lengra á milli eftir því sem utar dregur. (Reyndar svolítið eins og heima, hafið þið þurft að fara í strætó frá Grafarvogi í Hafnarfjörð?)

Leyfði Jóni að sofa í klukkutíma til en hann var sáttur þegar hann vaknaði og sá spá og plan. 

Eftir morgunmat og dittósturtu röltum við austurúr og komumst á lestarsporið hjá Clontarf stöðinni ríflega hálftíma síðar. Veður gott, engin þörf á jakka!

Þessir flottu valmúar á leiðinni

grákrákur eru í uppáhaldi líka

Lestin, tja hvernig eru lestir? Keyrandi í frekar óspennandi umhverfi milli húsa og stöðvarnar álíka. 

En þessi lest, Dart, var reyndar snyrtileg og fín og fljót í förum svo við lentum sirka kortéri síðar á Howth. Stefnan var á garð, Ardán Garden sem við höfðum einhvern veginn náð að gúgla okkur fram til að væri spennandi. Strætó þangað var um 22 mínútum síðar, smá rölt út á bryggju og til baka og viðkoma í hraðbanka þar sem ég var ekki viss um að fólkið sem ætti þennan prívat garð tæki kort. Sem reyndist alveg hárrétt. Hér útsýni af bryggjunni:

og hér kort af höfðanum:

Strætó hringaði tangann. Við orðin smá svöng eftir röltið sáum veitingastað þar sem hann endaði (strætó sko) og kíktum inn. Opnar eftir kortér. Nújæja förum þá í garðinn. Fundum leiðina en þá hringir Hallveig systir í mig til að ráðfæra sig smá og þegar það samtal var búið voru bara 5 mín í opnun. Ok við þangað (sérstaklega þar sem við áttum síðan pantað borð á veitingahúsi klukkan fimm og það hefði verið kjánalegt að fara að borða hádegismat kannski um tvöleytið). 

Reyndist frábær ákvörðun, við höfðum lofað konunum tveim sem við spjölluðum við á tónleikunum kvöldið áður að fá okkur fisk og franskar ef við færum til Howth, Jón pantaði sér þannig en mér leist betur á krækling í hvítvínssósu. Og svei mér þá ef ég hef bara nokkurn tímann fengið betri krækling á ævinni, og hef ég þó smakkað slíkt góðgæti víða! Þegar ég var búin með kræklinginn bað ég meira að segja um skeið til að klára sósuna. Skrifaði á Tripadvisor um þennan stað, eins og reyndar fleiri veitingahús í ferðinni og síðan hótelið. 

Garður reyndist yndislegur, ekki risastór en svakalega margar flottar plöntur.

Hjónin sem eiga og reka garðinn voru hin elskulegustu og voru impóneruð yfir því að við kæmum alla leið frá Íslandi, vissu ekki til þess að Íslendingar hefðu heimsótt sig áður. Furðuðu sig á að við hefðum fundið þennan garð á gúglinu, nokkuð sem var líka eiginlega tilviljun. Töluðu um að langa að fara til Íslands en minntust samt ekkert á norðurljós, mesta furða.

Eftir garðheimsóknina ákváðum við að vera ekkert að fara í veg fyrir strætó enda ekki nema um hálftíma gangur eða svo yfir höfðann og að lestarstöðinni. Fín ákvörðun, veðrið ljómandi og nánast allt niður á við. Þurftum samt að ganga á götunni, þarna voru bókstaflega engar gangstéttir, fyrr en nær dró bænum. Mættum samt bara tveimur bílum alla leiðina niður höfðann þannig að það gerði svo sem ekkert til. Hér er útsýni yfir höfða við Höfða.

Þetta skilti skil ég alls ekki bara! Það leit ekki út fyrir að neitt hefði máðst af því, það var bara svona. Heimsendi eftir 50 metra?

og þessa flottu turna á turni rákumst við á á leiðinni niður í bæinn:

Lestin í miðborgina, ósköp þægileg og lítt til frásagnar frekar en fyrr um daginn. Komum ekkert við á hótelinu, enda hefði það verið verulega úr leið. Vorum komin í bæinn klukkutíma áður en við áttum pantað á veitingastaðnum.

Og hvað gerir maður þá? Nú döh, pöbb! Vorum reyndar góða stund að finna slíkan sem okkur litist á, á leiðinni frá lestarstöðinni inn að aðalgötunum. Enduðum hér, mjöööög flott en áttu reyndar ekkert þannig spennandi bjór. Ég fékk mér reyndar bara kaffi.

Reyndar urðum við (les Jón) fyrir smá vonbrigðum með bjórúrvalið í ferðinni nema reyndar á Porterhouse. Flestar krárnar voru alveg með 16 krana en af þeim voru alltaf tveir Guinness og tveir Heineken og svo voru þarna Carlsberg, Coors Light og einhverjir álíka óspennandi drykkir. Það hlýtur að vera að það séu síðan til einhverjir barir með míkróbrugghúsabrugg en við allavega römbuðum ekki á þá. 

Þá var það The Church. Veitingastaðurinn ansi flottur. Kokkteilarnir líka.

Þarna var mjög mikil breidd í vali, ekki alveg eins elegant seðill og á Winding Stair. Ég endaði á að kaupa mér bara vængi sem voru þarna á appetizer hluta seðilsins og það reyndist feikinógur kvöldmatur. Þetta verður semsagt síðasta matarmyndin úr þessari matarmiklu ferð. Jón fékk sér grísarif og var mjög sáttur.

Eitt var merkilegt þarna. Við höfðum tekið eftir því á Winding Stair að þar var hægt að fá Roederer Cristal á um 200 evrur. Keyptum ekki en fannst ekki dýrt, þetta verð er ekki langt frá útsöluverði, mjög lítil álagning. Í The Church kostaði Cristalinn heldur meira fyrir nú utan að vera vitlaust stafsettur, tvö af þremur nöfnum.

Þessi dagur var eiginlega hápunktur dvalarinnar, Howth höfðinn er mjög flottur og ég væri alveg til í að fara þangað aftur, t.d. til að sjá flotta kletta ekki langt frá veitingahúsinu sem við borðuðum á, náðum því bara ekki í þetta skiptið.

Heim á hótel, pakkað niður og fylgst með hvort flugið okkar, morguninn eftir væri ekki enn á áætlun, hefði verið heldur verra ef það hefði frestast hvað þá verið fellt niður þar sem Freyja okkar var að útskrifast síðdegis sama dag frá HÍ og við ætluðum að hýsa veisluna! Ég ætla ekki að skrifa heimferðardagsfærslu en skemmst er frá því að segja að þrátt fyrir mannfæð á Dublinarflugvelli var flugið nokkurn veginn á áætlun, Fífa okkar og Carlos sóttu okkur út á völl (takk elskurnar!) og veislan small Írlandsbloggi lokið, næst væntanlega Kraká í haust. Till then.

Dublin Lá a sé

Sváfum AFTUR út, alveg til tæplega níu. Það var eitthvað.

Eftir morgunmat, rólegheit í ca tvo tíma, þá niður í bæ, skoðuðum þennan minningargarð um þau sem fórust í Páskauppreisninni

Vatnskrossinn

nærmynd af vopnum í vatni

Röltum Henry Street til að finna The Church, kirkju sem var búið að breyta í veitingahús og við búin að panta mat kvöldið eftir. Gott að vera búin að staðsetja sig. Ætluðum að kíkja á Leprechaun safnið sem er þar nálægt en steingleymdum því, og hefðum reyndar ekki endilega tímt að fara á safn inn úr góða veðrinu. Stefndum á hádegismat í stræti úttroðnu af veitingastöðum, þó við myndum eiginlega ekki nákvæmlega hvar það var. Á leiðinni fundum við mjósta húsið í Dublin, eiginlega bara rönd í háhýsahverfi. Höfðum held ég gengið fram hjá því daginn áður þegar við vorum að leita að því en sést yfir það því þetta lítur ekkert út eins og heilt hús heldur bara eins og smá ósmekkleg tenging milli hinna tveggja.

En áður en við römbuðum aftur á veitingahúsagötuna æpti Jón Lárus upp fyrir sig. Þarna! Við ætlum að borða þarna! Ítalskur staður, keðja, að nafni Zizzi þar sem hann og bræður mínir og mágur höfðu borðað í Manchester þegar þeir fóru með Óla bró í fimmtugsafmælisferðina í janúar 2020. Þarna fékkst alveg frábær matur og svo var líka til svakalega flottur bjór, Peroni gran riserva. (doppio malto)

Var reyndar ekki búið að opna þegar við komum en vorum harðákveðin svo við fórum í kortérs labb þar til opnaði. Ákváðum að ef við færum ekki í lengri túr daginn eftir, lokadaginn, myndum við borða þar aftur í hádeginu. Græddi mjög flotta eyrnalokka á þessum auka göngutúr.

Þarna fékk ég næstbesta carbonara sem ég hef á ævi minni fengið. Eða besta. Ekki alveg viss. Hitt var í Brussel fyrir nokkrum árum:

Sátum úti, eins og reyndar eiginlega alltaf í ferðinni. Við hlið okkar settust einhverjir krakkar, þjónynjan kom út og sagði að þau þyrftu að kaupa sér eitthvað, strákurinn sagði ókei kaupi mér eina kók. Svo voru þau á óttalegum þvælingi eitthvað og aldrei kom kókið, stráksi sat í góða stund við borðið. Okkur þótti þetta frekar dularfullt og pössuðum vel upp á veski og bakpoka, leist ekkert á svipinn á stráknum. Svo kom önnur stelpan aftur og fór að gantast við hann og brosti svo til mín. Við alveg ókei, höfum haft stráksa fyrir rangri sök. Svo fóru þau bara.

Kíktum síðan í bókabúð kenndri við Ódysseif, gamlar og flottar, nýjar en aðallega notaðar  bækur eftir helstu höfunda landsins. Gaman að kíkja en keyptum samt ekki neitt.

Liffey var falleg þennan dag:

Á leið frá bókabúðinni í veg fyrir strætó gengum við síðan fram á krakkana af staðnum, nú að betla… 

Stefnt á tónleika um kvöldið klukkan átta, þótti vit að fara bara aftur upp á hótel til að hvíla okkur og slaka, hefði ekki verið þannig mikið við að vera allan daginn, að koma þreytt og slæpt og sofna á barokktónleikum var eiginlega bara ekki í boði! Þetta fagra blómatorg varð á vegi okkar á leið í strætó:

Komin á hótelið. Tókum mynd út um gluggann:

En nei sko ekki út um gluggann á herberginu okkar heldur frá ganginum hjá lyftunum. Þetta var útsýnið út um gluggann á herberginu:

Rifum okkur upp um fimmleytið, niður í bæ, fengum okkur að borða á Wagamama. Stórfínar gjósur (gyosas) en aðeins minna spennandi pad thai teppanyaki. Dauðsá eftir að hafa látið afganginn af dipping sósunum með gjósutegundunum tveimur þegar diskarnir voru teknir, þær hefðu sannarlega hresst upp á teppanjakið. Fyrir utan að það reyndar kom líka seint og um síðir, hafði verið eitthvað ves í eldhúsinu. Enduðum á að þurfa ekki að borga fyrir það, sem var ágætt.

Bestu gjósur sem ég hef fengið held ég!

Römbuðum á tónleikahúsið, gengum gegn um St. Stephen’s Green garðinn milli horna. Flottur tónleikasalur þarna National Concert Hall. Átti að vera Bachkonsertahátíð með Írsku barokksveitinni undir stjórn Rachel Podger og hún átti líka að vera einleikari í öllum verkunum. Nema hvað svo var hún bara veik! Svo við fengum í staðinn óttalegt medley af barokkmúsík, reyndar hélt tvöfaldi fiðlukonsertinn í D-dúr sér, það er standard sem fiðluleikarar flestir eiga að geta gripið til svo önnur úr hljómsveitinni hoppaði inn í 1. fiðlupartinn. Það var fínt, talsverð snerpa og stuð. Svo kom flautuleikari sem átti að spila móti Rachel í konsert fyrir flautu, fiðlu og sembal. Spilaði stutt einleiksverk fyrir flautu, mjög vel gert. Svo spilaði sama konan og hafði hoppað inn áður annan og þriðja kaflann úr þrefalda konsertinum. Annar kaflinn þægilegur og small alveg, þriðji kaflinn flóknari en hún réð nú alveg við hann, datt einu sinni aðeins út en þessi kafli var annars flugeldasýning semballeikarans svo þau hafa orðið að reyna að spila hann. Svo kom ein útgáfan af La Folia eftir Corelli, þarna útsett fyrir tvær fiðlur og strengi, alveg fínt, tónleikarnir enduðu síðan á Bach Aríu sem er ranglega sögð á G-streng. Alveg gaman en ég hefði nú kannski samt ekki keypt mér miða á þennan samtíning. En ekki þeim að kenna, fólk getur jú veikst á síðustu stundu. Takk Liz fyrir að redda okkur miðum!

Tókum tali tvær elskulegar konur sem sátu hjá okkur, höfðu mikinn áhuga á Íslandi og önnur átti ekki nógu sterk orð til að lýsa bókinni sem var skrifuð um síðustu aftökuna á Íslandi. Þessa sem unga ástralska konan skrifaði. Gætum endað á að þurfa að redda okkur henni og lesa.

Þær sögðu okkur frá garði sem væri nánast beint bak við tónleikahúsið og fáir Dublinarbúar vissu eiginlega af. Við ákváðum að kíkja á hann og löbbuðum þangað eftir tónleikana. Fundum hann en hann var lokaður, eins og reyndar allir þessir garðar eru síðkvölds og á nóttunni. Yrði mögulega skoðaður daginn eftir.

Löbbuðum 2 km í veg fyrir strætó heim á hótel. Var farið að skyggja talsvert og búið að opna kasínóin. Nei við létum ekki freistast. Hótel, rauðvínsglas og sofa. Síðasti dagurinn í uppsiglingu. 

Dublin Lá a cúig

Fimmti dagur. Steinsváfum til næstum því níu! Magnað. Morgunmatur í seinna lagi. Aldrei þessu vant fór ég í full Irish en Jón í brauð og álegg, venjulega snýr þetta hinsegin hjá okkur.

Rólegheit fram eftir morgni, planið um daginn var Book of Kells og svo  matur á The Winding Stair um kvöldið, einhverjum mjög góðum stað úr ferðabókinni sem við höfðum tekið á bókasafninu áður en við fórum. Pöntuðum okkur miða á bókarsýninguna og bókasafnið klukkan hálffjögur. 

Út undir hádegi, löbbuðum niður á móts við Lidlélegheitin og fengum okkur að borða, pasta og hot wings, vel útilátið, snerti varla á frönskunum sem fylgdu vængjunum mínum. Strætó í bæinn. Við höfðum ekki enn náð upp í verðlagninguna á strætó. Stundum kostaði 2 evrur á mann, stundum 1.30, upphaflega keyptum við kort á 20 evrur og þegar við notuðum það fyrst var eins og upphæðin væri 13 evrur. Furðulegt. Héldum að við værum búin að fatta þetta en neibb.

Allavega komin niður í bæ byrjuðum við að labba heillangt  meðfram kajanum í átt að sjónum, skoðuðum Tollhúsið hið írska, ansi glæsilegt. Með Now hjólum en ekki Wow hjólum í statífum.

Á leiðinni voru minnismerki um hungursneyðina sem tengdist kartöfluuppskerubrestinum og um mannflutningana til Vesturheims. Átakanlegar styttur:

og sagan af einu skipi sem flutti alla farþegana án þess að neinn dæi um borð, nokkuð sem var aldeilis ekki normið! Það skip er enn þarna í höfninni. Hér er mynd af því ásamt geggjaðri brú kenndri við Samuel Beckett, teiknaða af Santiago Calatrava (eiginleg ástæða fyrir göngutúrnum var að skoða þessa brú):

Þessi gaur gæti hafa verið að vinna við höfnina þegar skipið var í höfn:

Skemmtileg hefð er að skreyta rafmagnskassa með grafflistaverkum.

Og til baka. Þurftum að eyða ríflega klukkutíma þar til við ættum tíma hjá Book of Kells. Og hvað gerðum við á meðan? Nú döh, pöbb! Jón fann uppáhalds bjórinn sinn, Rochefort, belgískan quadrupel og ég fékk glas af mjög góðu rósavíni. Sátum í góðu yfirlæti þar til tími var kominn til að kíkja á bókasafnið.

Sýning og kynning á bókinni sjálfri, ekki vinsælt að taka myndir, mjög gaman þó við reyndar næðum alls ekki upp í röðina á kynningunni, átta eða níu númeraðar stöðvar með upplýsingum sem hægt var að hlusta á í símunum okkar, fundum held ég aldrei eina stöðina en það sem þetta bókasafn er stórkostlegt! Ég var impóneraðri af því heldur en bókarupplýsingunum. Stytturnar þarna eru bara af körlum en það er búið að velja þrjár konur til að bæta við:

Féllum fyrir innkaupapoka og bol með Kells prentum í túristabúðinni á leið út. Man má nú smá!

Þá þyrftum við aftur að eyða tíma. Besti kaffibolli ferðarinnar á rooftop barnum hjá Marks and sparks. Kaffið hans Jóns Lárusar í stíl við annan nýja bolinn úr Dunnes frá deginum áður:

smá keypt handa krökkunum í matarbúðinni í Marks and Spencer, ansi hreint flott og svo aftur í Dunnes og sumarjakki handa Finni, sem annars gengur í úlpu og gönguklossum allt árið! 

Leituðum að tággranna húsinu sem var talað um í ferðabókinni en fundum ekki, örugglega of mjótt til að það sæist!

en svo var mögulega besta matarupplifun ferðarinnar (amk. þar til síðasta daginn) á The Winding Stair, rétt við Millennium göngubrúna. Tveir túristar á undan okkur voru að skoða matseðilinn fyrir utan og fóru inn en voru gerð afturreka því þarna þarf að panta borð. Sem við vorum búin að gera. Vorum 20 mín fyrir tíma en komumst samt strax inn. 

Þarna fengum við mat sem ég hef ekki fengið áður. Grillaðan nautamerg! Og snigla með. Ok hvorttveggja var hluti af rump steak máltíð, líka franskar og sveppir og sósa en vá hvað þetta var magnað! Verðum að reyna að herma eftir þessu heima. Þjónninn klappaði sér aftan á mjöðmina þegar við pöntuðum og spurði hvort það væri í lagi, hvort við áttuðum okkur á hvað rump steak þýddi. Okkur fannst það ansi hreint fyndið.

Strætó uppeftir, það sem er hægt að verða þreytt af engu, eða svo til! Á leiðinni var heilmikil umferðarteppa, ekki bara í Reykjavík þar sem myndast Ártúnsbrekkuraðir á leið heim eftir vinnu…

Smá bjór, Guinness Extra Stout, algert sælgæti, og svo bara sofa.

Dublin Lá a ceathair

Bara stefnt á rölt í bænum þennan dag. Um tíuleytið fórum við út, bættum á strætókortið í lókal búðinni, heilsuðum upp á mávaungann sem var alltaf á vappi þar fyrir framan:

Strætó í bæinn. Byrjuðum á Trinity College. Þar er til húsa hin fræga Book of Kell. Engir miðar lausir fyrr en þrem tímum síðar. Hentaði eiginlega ekki plani. Ákváðum að hinkra með þá heimsókn þar til daginn eftir og panta þá tíma.

Pizza í hádegismat. Ljómandi bara. The Well, mjög góðar pizzur og spænskur bjór, Sál Madridborgar held ég hann hafi heitað. 

Stímdum þá á annað safn, Chester Beatty, bandaríkjamaður sem bjó á Írlandi og var með Austurlandadellu á háu stigi. Svakalega flott safn en ég gat ekki skoðað það allt, fæ svo svakalegt visory overload. Meikaði tvö herbergi, eitt stórt og eitt minna. Settist svo fram og sofnaði næstum því meðan Jón skoðaði restina af safninu. 

Duttum inn í eina verslunarmiðstöð, Dunnes, ótrúlega flott bygging. Jón fann tvo flotta boli, svo það var afgreitt. Sáum líka jakka handa Finni en keyptum ekki þann daginn, betra að bera það undir hann. 

Kíktum á ísstað með besta ís Dublinar, skv ferðabókinni sem við vorum með. Mjög fínn og léttur ís, keyptum okkur samt bæði eina kúlu af coffee bean ís og það var eiginlega of mikið af kaffibaunum, þegar ísinn var runninn niður í hverjum bita var enn slatti eftir af kaffibaunum til að tyggja. Ég steinhætti að vera syfjuð og varð hrædd um að geta svo ekkert sofnað um kvöldið! Hin ískúlan, honeysuckle og karamellu var hins vegar frábær og líka súkkulaði-viskíkúlan sem Jón fékk, ekki frá því að hún hafi verið best. Reyndist eina viskíið sem var innbyrt í ferðinni, Jón hræðist að vera rekinn úr viskíklúbbnum!

Bæði alveg búin á því eftir eiginlega ekkert, ok ekki mikla dagskrá. Sammála um að fara bara upp á hótel. Sem betur fer var hótelherbergið stórt og huggulegt, maður hugsar alltaf, æ það gerir ekkert til hvernig hótelið er, erum ekkert í útlöndum til að hanga þar en svo er alltaf einhver tími eins og þessi, orðin dauðþreytt og meika ekki meiri þvæling og þá er bara best að koma sér á hótelið og slaka á. Sem er ekki gaman ef það er ósnyrtilegt og leiðinlegt.

Jón tók þarna allt í einu eftir því að það voru ekki bara hlussuinnstungurnar heldur voru usb tenglar á boxinu. Jahá. Hættum semsagt að þurfa að púsla hleðslu. 

Matur á hinu hótelveitingahúsinu, sama og við fórum í kokkteila kvöldið áður. Ljómandi fínt bara, sérstaklega borgarinn hans Jóns með kóreskum kjúklingi. Spes samt að á báðum þessum hótelveitingahúsum voru sjónvarpsskjáir með íþróttum í beinni (án hljóðs samt). Og ekki nokkur leið, allavega á þessu, að finna sæti þar sem ekki var skjár að taka athygli. Allt í lagi að hafa svona á öðrum staðnum en báðum!!! Líka pínu fyndið að Jón rak augun í kassa með Midleton viskíi, einu flottasta írska viskíinu og spurði strákinn á barnum hvað sjúss af því myndi kosta. Strákurinn hikstaði og kannaðist ekkert við þetta viskí, Jón benti á kassann og hann, jaaááá, sko það er engin flaska í kassanum, þetta er bara til sýnis! Eiginlega mjög fyndið, en reyndar hefði verið ótrúlegt að í þessum úthverfahótelbar væri þetta viskí yfirleitt til. 

Upp í herbergi, ég steinsofnaði von bráðar  (um tíuleytið) þrátt fyrir kaffibaunirnar. 

Dublin Lá a trí

Mögulega besti veðurdagurinn í uppsiglingu. Eftir ágætis morgunmat og smá rólegheit uppi á hóteli löbbuðum við upp í verslanamiðstöð ca einn og hálfan kílómetra frá hótelinu, í átt frá bænum. Jón var að leita að bol, bolabúskapurinn orðinn frekar sorglegur. Þar var þó ekki um sérlega auðugan garð að gresja. Keyptum bara eina rauðvínsflösku og tvo bjóra. Hádegismatur á Nando’s stað í mollinu. Höfðum hugsað okkur að taka strætó beint í bæinn en svo nenntum við ómögulega að vera að þvælast með þessar drykkjarvörur allan daginn svo við röltum okkur aftur niður á hótelið. Svona leggja síðan greinilega ekki bara Íslendingar:

(pet peeve hjá mér þegar fólk talar um að það sé allt verst í heimi hér á landi, aular eru alls staðar til)

Stefnan var að fara í svona hop-on-hop-off strætó. Þegar við komum niður í miðbæ var fjárfest í miðum í eina týpuna. Einn bjór í hliðargötu og svo fundum við strætóinn. Bráðskemmtilegur bílstjóri-skástrik-leiðsögugaur reytti af sér brandarana í bland við upplýsingar. Urðum margs vísari og smá sólbrennd í túrnum. 

Hoppuðum bara einu sinni af, í stærsta garði Evrópu innan borgar, Phoenix Park sem heitir víst ekkert eftir fuglinum Fönix heldur er nafnið hljóðlíking af írsku orðunum fionn uisce sem þýðir hreint vatn. Ekki get ég sagt að við höfum tekið garðinn út í heild sinni, inni í honum kæmust fyrir 6 stykki Hyde Park og þrjú heil Monaco. Dásamlegt var þetta nú samt.

Röltum niður að næsta stoppi, þar var krá sem dró inn farþega úr þessum Big Bus túrum með loforði um frían Guinness. Stóð alveg við það, reyndar var sá fríi pínulítill en pint á hálfvirði. Ég lét þann litla duga en Jón fékk sér pintu:

Það var ekki svona lítið að gera á pöbbnum, það sátu bara öll úti nema við sem þurftum smá hvíld frá sólinni.

Gripum restina af túrnum, keyrði meðfram Liffey ánni. Ekki jafn skemmtilegur leiðsegjandi en sem betur fer var þetta bara smá bútur af túrnum.

Fætur farnir að segja til sín, keyptum pakka af plástrum því ég var nokkuð viss um að vera komin með allavega eina blöðru. 

Skemmtilegri mynd af Spírunni (sem skemmtilegi fararstjórinn sagði okkur að fólk hefði verið fúlt yfir kostnaði við og kallaði ýmsum nöfnum, til dæmis The Stiffy by the Liffey)

Írskur matur í kvöldmat

(nei þetta er ekki kóríander þarna ofan á, fuss!)

Spjölluðum þar við unga konu frá Texas sem var jafn sátt við veðrið, 22° og sól frá sínum vanalegu 35° og mollu eins og við vorum frá okkar 14° og rigningu. Bráðskemmtileg þjónustuynja sagði okkur að njóta nú annars tveggja sumardaga í Dublin. Enn verra en hjá okkur greinilega, við eigum þó allavega sumarkvöldin fjögur!

Hótel. Kokkteilar á mjög vel stokkuðum hótelbar. 

Upp og krota ferðasögu. Sofa.

Dublin Lá a dó

Steinsváfum til klukkan hálfátta (hálfsjö að íslenskum tíma) en fannst við hafa sofið út. Morgunmatur var ekki innifalinn hjá okkur en við keyptum voucher fyrir slíkum til að tékka á hvernig hann væri á hótelinu, myndum svo kaupa fyrir vikuna ef hann væri góður, sérstaklega þar sem ekki var um auðugan garð að gresja af stöðum sem hægt væri að fá morgunmat í nágrenninu. Sem betur fer var hann hörkugóður. Írskar “slátur”pylsur, white og black pudding reyndust mjög góðar. Geggjað flottir lampar í morgunmatarsalnum:

Upp á herbergi aftur, fram til ca ellefu. Enginn í akkorði!

Eins gott ég hafði fattað á síðustu stundu að taka með millistykki því auðvitað er Írland með þessar fáránlegu hlussuinnstungur eins og Bretar. Þýddi samt að við gátum bara hlaðið eina græju í einu. Slíkt þyrfti að plana. Tveir símar, tölva og ipad. Mér láðist að hlaða símann áður en við fórum út og hann var í talsverðri notkun, alltaf að nota google maps og taka myndir og fletta einhverju dóti upp svo hann varð nánast tómur í lok dags, rétt slapp til.

Strætó niður í bæ um ellefuleytið. Nokkrar strætóleiðir stoppa einnar mínútu gang frá hótelinu og bruna beint niður í bæ svo það var ekkert vandamál. Endastöðin á leiðinni sem við tókum var Lower Abbey rétt hjá kennileiti sem heitir Spire og er fjallhá málmnál beint upp í loftið.

Hádegismatur var fyrsta boðorð. Vorum búin að lesa um einhvern tælenskan stað og sikksökkuðum okkur gegn um Temple Bar svæðið til að finna hann. Svo reyndist það bara vera teikavei staður og því nenntum við ekki. Meira sikksakk og smá villur og þá fundum við stað sem hét Duck, kínverskur og reyndar ekki nema rétt ríflega teikavei, þó var hægt að setjast og borða. Pöntuðum okkur nánast ketó máltíðir, bara kjöt, ég klúðraði því samt aðeins með að kaupa mér kók með.

Þetta var svo fáránlega mikið, hefði verið feikinóg að kaupa einn skammt! Fengum brottfararbox og pökkuðum rest niður í bakpoka fyrir kvöldmat. 

Þá bara meira rölt og meiri skoðunarferðir, yfir göngubrýr og meðfram ánni, kíktum á kastalann, eða réttara sagt kastalagarðinn, ég er búin að sjá nóg af kastalaherbergjum um ævina. En garðurinn var flottur.

Þetta fannst mér fyndið nafn á veitingastað. Þeeeegiðu!

Bjór og freyðari á Porterhouse kránni, Jón gat ekki ákveðið sig svo honum var boðið svona örsmakk. Mjög gott, sérstaklega súkkulaðiporterinn sem er þarna í miðjunni en barþjónynjan átti reyndar ekki miða fyrir hann eins og hina tvo.

Þá aftur að strætóstoppustöðinni. Þetta últra tacky fyrirbæri varð á vegi okkar. Allt í lagi með strætóinn en þessir plastvíkingahjálmarmeðhorn, hrollur!

Fundum strætóstoppið. Þar beið með okkur hópur ungs fólks sem var búið að fá sér í allavega aðra tána ef ekki báðar. Mjööög hávært en svo sem ekki með nein leiðindi. Við nenntum þeim eiginlega ekki, bökkuðum úr röðinni og ákváðum að taka bara næsta strætó sem átti að koma þremur mínútum síðar. Reyndist mistök því strætóarnir hér eru ekki troðnir út eins og hægt er heldur komst ekki öll röðin í þennan. Þar á meðal ekki háværi hópurinn. Fórum í sama strætó og þau. 10 mínútna ferð af háværu rausi þar til þau fóru út tveimur stoppustöðvum á undan okkur.

Við höfðum síðan plottað að koma við í stórum LIDL súpermarkaði kortérs gang frá hótelinu, hugsuðum okkur gott til glóðarinnar að kaupa þokkalegt rauðvín fyrir kvöldið. En neibb. Úrvalið var alveg hroðalega lélegt, bæði af víni og bjór, pínulitla hverfisbúðin (ekki sérstök vínbúð sko) var skárri. Talsvert skárri. Keyptum samt eina, ösnuðumst ekki til að fletta henni upp með Vivino appinu. Svona er ég hrædd um að þetta verði ef og þegar verður leyft að selja áfengi í verslunum hér heima. Drasl í búðunum og rándýrar sérverslanir.

Rest af önd og svíni í kvöldmat. Vínið úr LIDL var fokvont (urr). Enduðum á að hella því. Jón hljóp út í hverfisbúðina, þar var til fínn lager í kæli sem bjargaði málinu. Pældum í að kíkja í kokkteil á hótelbarnum en orkan var bara búin eftir, tja svo sem ekki mikið…

Dublin Lá a haon

Ferðablogg. Langt síðan síðast, enda hef ég ekki ruslað mér út fyrir landsteinana síðan 2019. Hvernig ætli standi nú á því?

En hér erum við í Dublin. Okkur hafði langað að fara eitthvert sem við hefðum aldrei farið áður. Flugum með Play, flugið fór klukkan 6 um morguninn, vakn kl 3, mæting kl 4, nánast galtóm flugstöð og við þurftum að bíða í kortér allavega eftir að komast í morgunmat á Nord. Allt lokað reyndar nema bankinn, opnaði upp úr hálffimm.

Flug gekk að óskum, af stað á réttum tíma, meðvindur svo við lentum hálftíma fyrr en planað, öll í vélinni voða glöð. Þar til að það var svo ekkert opnað. Sárvantaði starfsfólk á plan á Dublinflugvelli og það kom ekki starfsmaður að færa stigann að fyrr en hálftíma eftir lendingu. Nújæja þá væri hægt að fara að opna. En ónei, þá vantaði annan starfsmann til að lóðsa fólkið inn. Þar var annar hálftími. Svo í staðinn fyrir að koma hálftíma fyrr til landsins enduðum við hálftíma síðar. 

Ekki að við værum að flýta okkur svo sem. Klukkan var að ganga hálfellefu og við máttum logga okkur inn á hótelið klukkan þrjú.

Almennilegasta kona að tékka passana okkar, við vorum smá hissa því við héldum að Írland væri í Schengen en þá er það barasta ekkert þar þrátt fyrir að vera í ESB.

En konan var allavega ræðin og spurði um norðurljós og allskonar. Þetta átti eftir að vera smá þema í ferðinni. 

Leigubíll á hótelið, sem var ca mitt á milli flugvallarins og miðbæjarins. Leigubílstjórinn var líka hinn ræðnasti þó hann spyrði ekkert um norðurljósin, spurði hvað við værum að gera og benti okkur á ýmsa möguleika á t.d. skemmtilegum görðum og útisvæðum. Vorum þarna farin að fá á tilfinninguna að Írar væru hið almennilegasta og gestrisnasta fólk. 

Lent á hótelið um ellefuleytið, gátum ekki tékkað okkur inn fyrr en klukkan þrjú. Hin ljúfasta stúlka í afgreiðslunni sagði alveg sjálfsagt að geyma fyrir okkur töskurnar og benti okkur á hvert við gætum farið til að fá okkur eitthvað að borða þar sem veitingastaðurinn á hótelinu opnaði ekki fyrr en hálftíma síðar. Ekki nenntum við að sitja og bíða eftir því.  Á svæðið þar sem veitingahúsin voru var um kortérs gangur (já þetta er ekki beinlínis miðsvæðis). Komum við í apóteki, þar var enn ein ræðna og brosandi afgreiðslumanneskjan.

Ekki var allt orðið opið þegar við komum á svæðið, enduðum á pöbb með brunch. Þokkalegasta Eggs Benedict en ekkert meira en það. Hefði eiginlega átt að taka mynd því þetta leit betur út en það bragðaðist. Brauðið var gott en poached eggin ofsoðin og of lítið af annars góðri hollandaisesósu (vá þetta er boring – hætt!)

Búin að borða áttum við enn þrjá tíma í inntékk. Vorum búin að reka augun í að ekki langt frá hótelinu (og í þá átt sem við vorum komin) var grasagarður borgarinnar. Svo við ákváðum að kíkja þangað. Góður hálftíma göngutúr í garðinn sem reyndist dásamlegur. Mest hrifumst við af stóru kaktusabeði: 

Og svo yndislegur rósagarður með ótrúlegustu fjölbreytni rósa, lit og tegundum. Hér er smá sýnishorn.

Svo var þarna lítill kór með útitónleika, fínn aukabónus.

Þegar klukkan var orðin passleg í að fara til baka röltum við af stað aftur, þessa þriggja kortéra leið. Vorum alltaf að sjá einhverjar flottar plöntur sem við vissum ekki hvað væri, PictureThis appið var í mikilli notkun.

Eitt bjórstopp á leiðinni, tær aðeins farnar að kvarta í Scarpa skónum. 

Þá hótelið. Strákur í lobbíinu furðaði sig á nafninu mínu og spurði hvaðan við værum. Já, Ísland? Hvað er margt fólk? Og sjáið þið NORÐURLJÓS???

Herbergið reyndist risastórt en enginn ísskápur sem er pirrandi!

Steinsofnuðum í tvo tíma. Hótelveitingahús í kvöldmat. Borgari handa mér og lambaleggur handa Jóni, reitaði ekki mynd frekar en fyrr um daginn. Fínt samt.

Rauðvínsflaska kæld í vaskinum, keypt í pínulítilli hverfisbúð, samband við írska vinkonu sem reyndist hafa lent í slysi í síðustu viku svo við stefndum ekki á að hittast en spjallaði smástund og hún gat bent okkur á tónleika í vikunni. Þurfti að kaupa fyrir okkur miðana því það var meira en að segja það að kaupa þá online nema vera með aðgang og til að fá aðgang þyrfti ég írska adressu. En hún reddaði málinu og ég borgaði henni inn á PayPal reikninginn hennar, hvílíkur munur frá að þurfa að fara gegn um bankakerfið!

Svo bara sofa. Ekki veitti af.

Zell/Kitzsteinhorn/Berchtesgaden/Zell čtrnáct

ok djók Tag vierzehn!

Lokadagurinn!

því lítið yrði gert síðasta daginn, bara pakkað saman á íslenskum morgunflugstíma og keyrt til München.

Allavega. Dagur tekinn snemma því tvennt planað sem hvorttveggja gæti tekið smá tíma.

Kitzsteinhorn. Jökullinn þeirra í Zell, já og svo sem í Salzburgarhéraði öllu. Ætluðum upp á topp. Ekki á skíði, það var ekki búið að opna held ég, stóð til í lok vikunnar. Enda ekki með skíðagræjur né búnað (ég er víst búin að taka áskorun Tobba bró um skíðaferð í Bláfjöll í vetur. Er þegar farin að klóra mér í kolli með útbúnað).

Þetta var pínu hátt. Þarna sést ekki í topp:

langt frá því reyndar.

Þarna þurfti að fara með þremur mismunandi og ólíkum kláfum alla leið upp. Sá fyrsti var mjög svipaður þeim sem við höfðum farið með í tvær fyrri fjallaferðirnar. Númer tvö var hringlaga, semsagt setið í hring en þó líka dæmigerður kláfur þar sem húsin fara bara hring og hoppað er út og inn.

Það hefði mátt skipta um plexígler í honum, pínu rispað útsýni.

Síðasti kláfurinn var allt öðruvísi. Hann var mannaður og fór bara á 20 mín fresti eða svo. Tveir kláfar í gangi, upp og niður á sama tíma. Við þurftum að bíða í 8 mínútur eftir kláf. Á leið upp var hann troðfullur. Fá sæti, aðallega staðið. Við stóðum.

Þetta var pínu hátt!

smá fjallavatn á leiðinni upp:

Fundum fyrir hæðinni, þurftum að skokka upp eina hæð frá þar sem lyftan lenti og upp á útsýnispallinn. Ég man aldrei áður eftir því að hafa orðið móð að hoppa upp tröppur eina hæð.

Ég myndi nú frekar kalla þetta fannir en jökul, kannski er það bara ég. Þarna var verið að útbúa skíðasvæði fyrir opnun laugardaginn eftir.

En þetta var nú samt mitt hæðarmet á landi.

Margir fjallstoppar:

Dvöldum svolitla stund uppi við útsýnið, rándýr kaffibolli og deildum kökusneið á veitingahúsinu uppi á toppi og svo kláfurinn gripinn niður aftur.

Reyndist tómur fyrir utan okkur fjögur. Skil ekkert hvað varð um allt hitt fólkið!

Niður heilu og höldnu. Næsta ævintýri.

Reyndist endasleppara. Við höfðum ákveðið að skjótast yfir landamærin til Þýskalands og kíkja á Arnarhreiðrið, einhver höfðu jú gert það frá kórferðinni í Salzburg en ekki við.

Svona var útsýnið úr bílnum á leiðinni:

nánast alla leiðina reyndar! Líka endalausar framkvæmdir og umweg og ljós sem hleyptu umferðinni aðra leið í einu svo þetta tók talsverðan tíma.

Komum til Berchtesgaden þar sem við héldum að Arnarhreiðrið væri. Það var ekki alveg þar. Lítið um leiðbeiningar enda eru Þjóðverjar lítið fyrir að flíka gaurnum, það var búið að leggja bílastæði yfir bönkerinn hans í Berlín og skilti voru fá og lítil. Þarna líka.

Kominn tími á hádegismat. Settumst á veitingahús, undir stórri sólhlíf, eiginlega skýli og pöntuðum okkur mat. Jón fékk riiiiisastóran svínaskanka með heilum blómkálshaus í meðlæti:

og við hin eitthvað minna!

Ekki var okkur nú samt sætt lengi undir sólhlífinni stóru. Það fór að rigna. Hellirigna. Ruglhellirigna! Þrumur og eldingar á fullu. Var samt allt í lagi í svolitla stund en síðan fóru að koma fossar ofan af tjaldinu hér og hvar og bætti talsvert í vind svo okkur var öllum smalað inn á veitingastaðinn til að klára að borða. Var sem betur fer nóg pláss.

Út í bíl. Ég tók við að keyra. Óríentering. Vinur Eyrúnar og Ástráðs býr í þessum bæ og hefði pottþétt komið með okkur og sagt til nema hann var á mótorhjólaferðalagi í norðurÞýskalandi.

Leiðsögukerfið í bílnum var í tómu tjóni og sagði mér að keyra inn í einhverja innkeyrslu hjá einhverju fólki (nei ég hlýddi ekki) svo google maps var tekið í notkun. Virkaði mikið betur.

Komumst við þokkalegan leik upp að stað þar sem var hægt að leggja til að taka síðan rútu og svo lyftu upp í hreiðrið sjálft.

Þar var bara svo mikið þrumuveður og helltúrfötu að við hreinlega hættum við. Enda hefði ekki verið neitt útsýni þarna uppi.

Svo ég keyrði bara sem leið lá til baka til Zell.

Gegn um öll umwegin og umferðarstýringuna.

Eitt skipti tóku back seat drivers af mér völdin og sögðu mér að beygja út af hringtorgi annars staðar en ég vildi skv skiltum. Auðvitað hefði ég átt að fara mína leið! sem var „rétta“ leiðin en þetta reyndist samt ekki leiðinleg leið. Örmjór sveitavegur í kannski 10 kílómetra, engin umferð og engin ljós og þarna var líka stytt upp og bara ansi skemmtilegt. Engar myndir. Ég var að keyra!

Heim til Zell. Upp í hús, skipta um föt, einn drykkur og svo í kvöldmat, ekki veitti af eftir leitina að Arnarhreiðrinu og alla keyrsluna. Við Jón höfðum rekið augun í veitingastað sem var bókstaflega þriggja mínútna gangur frá húsinu. Kíktum á tripadvisor og sáum bara raving reviews. Þau hin, jújú alltílæ, kíkjum á þetta, hálftortryggin á tripadvisor skrifara. Ég þykist samt kunna að lesa úr slíkum, enda skrifa ég sjálf á tripadvisor og það er eiginlega bara mjög augljóst hvort þar eru ekta skrif eða ekki. Þetta leit mjög vel út.

Gengum í gegn um kirkjugarð sem var beint fyrir neðan og til hliðar við húsið okkar. Það er reyndar smá saga að segja frá þessum kirkjugarði. Húsið sem við leigðum er örugglega ekki mikið leigt, allavega ekki að sumri til (og veit ekki með vetur heldur) þar sem það var bara ein umsögn um það á vefsíðunni. Viðkomandi hafði bara gefið húsinu tvær stjörnur. Við skildum lítið í þessu þar sem þetta leit ansi vel út (hægt að skoða hérna) en þegar við lásum umsögnina, sem er á spænsku, var húsinu hrósað upp í topp en einn risastór galli! Það er STÓR KIRKJUGARÐUR við hlið hússins! við alveg: nú, það ættu allavega að vera rólegir nágrannar! Veit ekki hvort viðkomandi var svona hjátrúarfullur eða draughræddur. Ég er búin að skrifa umsögn (undir Jóns nafni reyndar) og gaf 5 stjörnur, smotteríið sem vantaði upp á var ekki heillar stjörnu í mínus virði.

Kirkjugarðurinn reyndist alveg yndislegur! sem við vorum jú búin að spotta en höfðum samt aldrei gengið almennilega gegn um hann. Mjög vel hirtur og gríðarfallegur:

og hér sést húsið okkar upp frá garðinum:

Nújæja. Veitingahúsið. Seewirt heitir það. Þetta reyndist fullsorgleg endurtekning á lokadeginum okkar í París árið 2012 þar sem við ákváðum að borða á hverfisveitingahúsinu síðasta kvöldið og það reyndist langbesta matarupplifunin. Þannig var það nefnilega einmitt þarna. Lokakvöldið. Langstyst frá. Langbest. Sló út Savoy hótelmatinn um allavega heila stjörnu ef ekki tvær!

Pöntuðum okkur bara aðalrétt og desert. Þetta kom sem amuse-bouche:

rjómaostakrem með vorlauksklippum, karsa, radísum og örþunnum stökksteiktum baguettesneiðum. Namm!

Öllum hafði okkur litist best á langsteiktar nautakinnar með hindberjum í balsamedikslegi ásamt kartöflufrauði. Sveik sko sannarlega heldur ekki!

Mismunandi eftirréttir, frá einni ískúlu upp í þetta svakalega créme brulée!

sem sást eiginlega ekki í fyrir gúmmulaði ofan á!

Og þarna toppaði ég sjálfa mig í matarklámmyndunum! Sorrí. En hvílík máltíð!

Röltum upp í hús í húminu. Kominn tími á að pakka. Lagt yrði snemma af stað til München daginn eftir.

Stórkostleg ferð að verða búin. Bestu ferðafélagar sem hægt er að hugsa sér. Takk fyrir okkur, elsku þið!

Zell am See/Krimml Tag dreizehn

Jæja. Næstsíðasti heili dagurinn í ferðinni.

Fjallgönguhatarinn hérna megin var búin að spotta ástæðu til að fara í fjallgöngu. Fossa! Eeeeeeelska fossa, læki, unnir, ár og allt vatnstengt.

Krimmler Wasserfälle, eða Krimmafossar eins og við kölluðum þá (dómarinn í föruneytinu á heimavelli) eru hæstu fossar Evrópu. Í þrennu aðskildu lagi, það hefði reyndar alveg verið hægt að skipta þeim í fleiri hluta.

Lögðum svolítinn spöl frá fossunum. Fundum ekki stæði í skugga. Þarna eru vel skilgreind bílastæði, kostar ekkert að leggja en kostar inn á svæðið. Líka fyrir Austurríkisfólk sjálft. Sem er bara sjálfsagt mál. Stígurinn upp og öll aðstaða pottþétt. Svona ættum við að sjálfsögðu að hafa þetta hér heima líka! Löbbuðum yfir þennan læk, dauðlangaði að dýfa fótunum í en það var hægara sagt en gert. Ekkert hægt að komast niður af brúnni með góðu móti og svo var ég líka í scarpa skónum mínum en ekki sandölunum.

Það er hægt að ganga upp með öllum fossunum. Ansi hátt reyndar, ég reiknaði ekki með að fara alla leiðina upp fyrir efsta foss. Reyndar stefndi ekkert okkar á það enda svo sem óþarfi.

Vanari fjallageiturnar voru fljót að komast fram úr okkur hinum en eins og daginn áður gerði það ekki hætishót til. Nóg var til að njóta! Það liggur við að ég kaupi aðgang að WordPress í stað þess að vera á ókeypis útgáfunni til að geta sett inn vídeó af þessum fossum! Hér fyrsta sýnin að neðsta fossi:

Regnbogar galore:

þessir minntu pínulítið á neðri fossana við Fjallfoss/Dynjanda, bara meiri gróður og reyndar talsvert vatnsmeiri:

Það voru einar 11 stöðvar til að stoppa, taka myndir, baða sig í úðanum, á leið upp. Oft hægt að fara aðeins nær fossunum, stígar og handrið eins og þurfti. Stundum tröppur.

Ég stoppaði í 1170 metrum, fannst þetta bara orðið ágætt tramp, komin upp fyrir fyrsta foss og með frábært útsýni að öðrum fossi. Hafði ekki tekið eftir því hver byrjunarhæðin var. Hún var nefnilega 1070 metrar svo þetta var bara 100 metra hækkun. Sagði Jóni að halda bara áfram upp og ná þeim hinum, ég myndi bara sitja og bíða eftir þeim og njóta útsýnisins.

Nema hvað. Eftir smástund kemur sms frá Ástráði. „Erum á veitingastaðnum fyrir ofan 2. foss í 1250 metrum. Komið þið upp eða pikkum við ykkur upp á leið niður?“

Ég. Hmm. Hlýt nú að ráða við 80 metra til! Rétt ríflega eina Hallgrímskirkju! Sendi til baka. „Jón gæti verið að nálgast en ég stoppaði en ég ætla samt að halda áfram“.

Svo ég trampaði af stað stíginn. Mætti Jóni við 1210 metra útsýnispallinn, hann hafði farið upp fyrir foss 2 en ekki rekist á þau hin og kom niður aftur. Við sáum húsið fyrir ofan okkur og héldum áfram upp.

Upp fyrir útsýnispall í 1245 metra hæð. Hmmmm! Það voru EKKI bara 5 metrar eftir!

Laug að mér bannsettur! Veitingahúsið var í 1306 metrum, ekki 1250! Svo hann gabbaði mig til að ganga meira en tvöfalt hærra en þar sem ég stoppaði.

Ekki að ég yrði fúl sko! Mjög sátt við sjálfa mig.

Fann alveg fyrir göngunni en svo á veitingastaðnum gat ég samt alveg hlaupið upp tröppurnar eins og ég er vön. Allt önnur áreynsla og ég mikið vanari henni.

Fengum okkur að borða þarna uppi, eitt snitselið til. Og franskar. Reitaði ekki mynd.

Þarna sést efsti fossinn frá útsýnispalli við veitingastaðinn:

Elskidda!

Niður aftur. Náðum að halda í við þau hin í þetta skiptið. Fórum líka niður tvo eða þrjá svona smástíga nær fossunum, sem við höfðum sleppt á uppleiðinni.

Fékk spurninguna hvort ég myndi ekki örugglega breytast í fjallageit. Harðneitaði því að sjálfsögðu en svo er ég nú samt ekki aaaalveg viss þrátt fyrir allt. Sérstaklega miðað við fjallgöngutæknina sem ég lærði þarna.

Bíllinn var svo sjóðandi heitur þegar við komum í hann að ég veit eiginlega ekki hvernig ég á að lýsa því. Eyrún hafði skilið símann sinn eftir í bílnum, ekki nennt að labba með hann og hann alveg: „Ég verð að kólna! ég er hættulega heitur!“ Við Jón áttum flösku með sódavatni. Ég skal alveg segja ykkur að 45° sódavatn (ágiskun, en það var mikið heitara í bílnum en í 35° fyrir utan) er veeeeerulega óspennandi drykkur!

Loftkælingin bjargaði bæði síma og okkur. Vatnið var ekki drukkið!

Vel líft í húsinu þrátt fyrir loftkælingarleysi. Smá forréttur heima á verönd og svo tókum við leigubíl í suðurþorpið þar sem við Jón Lárus höfðum spottað tælenskt veitingahús þegar við villtumst fram og til baka að leita að bakaríi nokkrum dögum áður (steingleymdi að skrifa það í blogg þess dags!)

Var að spá í pad thai núðlur en rak svo augun í önd í rauðu karríi, mikinn uppáhaldsrétt. Hann var merktur hot. Ég kallaði í þjónustustelpuna og spurði how hot is your hot? Hún fór að hlæja og sagði European hot. Ég: Ok, það gengur!

þetta var svo alls ekkert of sterkt, bara ljómandi passlegt. Man veit bara aldrei hvað þetta þýðir, thai hot gæti verið fullmikið fyrir mig þó ég sé með þokkalega mikið þol.

Gott var það allavega.

Snilldardagur. Einn þriggja toppa í ferðinni að mínu mati. Úrslitin í keppninni og svo Aïda voru eina sem gátu keppt við þessa stórkostlegu fossa.

 

Zell am See, Tag zwölf

Þennan dag slyppi ég sko ekki við að ganga niður af fjalli! Ekki að mig hafi langað sérlega til að sleppa við það reyndar. Treysti mér allavega í það í þetta skiptið.

Tókum semsagt annan kláf upp á sama fjall, í þetta skipti beint upp af Zell sjálfu en ekki suðurþorpinu eins og síðast.

Ástráður fræddi okkur á leiðinni um öryggiskröfur í svona kláfalyftum. Þær eru svakalegar. Sérstaklega strengirnir verða að standast gríðarlegar kröfur og álag. Svo á svona stöðum eru strengir aldrei notaðir nema fimm ár, þá er þeim skipt út fyrir nýja og þeir gömlu seldir á staði sem eru ekki með svona miklar kröfur. Eins og til dæmis til Íslands, þar eru aldrei keyptir nýir strengir. En svo sem mökk öruggir í mörg ár til.

Lagt íann:

byrjunin á stígnum:

Þau hin löbbuðu hraðar en við og voru fljótlega komin aðeins fram úr okkur:

Sem gerði ekki bofs til. Við ætluðum ekkert að flýta okkur, höfum mikinn áhuga á alls konar plöntum og svo auðvitað útsýninu:

við fundum meira að segja aðalbláber:

Gangan var að miklu leyti hátt uppi og að megninu til í skugga. Sem var bara best, þarna var enn slatti heitt þó það ætti ekkert í Verona hitann! „Bara“ um 32° niðri við vatn.

Svona var stígurinn á smá kafla:

Fór mér vel hægt yfir þetta, ætlaði sko ekki að detta aftur!

Við áttum kannski 5 mínútur eftir niður þegar sms kom frá Ástráði um að þau sætu í garði fyrir neðan lyftuhúsið með bjór. Það hljómaði ekkert átakanlega illa svo við drifum okkur að hitta þau.

Tók samt eina mynd, svolítið flottur gosbrunnur. Já og pínu flottur kall líka!

Þetta var hreint ljómandi. Og ég var eiginlega viss um að ég myndi sleppa við að fá strengi, eins og ég var annars hrædd um. Stigaþjálfunin skilar sér.

Smástund upp í hús, aðallega til að skila bílnum, okkur hafði verið bent á að það væri yndislegt að setjast á veröndina hjá fína hótelinu í Zell, fá sér drykk og njóta útsýnis yfir vatnið. Svo við löbbuðum niðureftir og settumst á verönd og sveimérþá ef þetta var ekki alveg hárrétt!

Við Jón splæstum á okkur sitt hvorum g&t, Monkey 47 gin og Fentimans tónik. Fáránlega gott.

Ekkert verra að hafa fuglinn í viðbót við útsýnið.

Athuguðum hvort hægt væri að borða á hótelveitingahúsinu en þá hefðum við annað hvort þurft að vera gestir á hótelinu eða búin að panta fyrirfram svo það gekk ekki. Fórum í staðinn á annað veitingahús sem við höfðum prófað áður og var alveg ljómandi.

Aftur uppeftir í rökkrinu. Unaðslegt.

 

Verona/Zell giorno undici/Tag elf

Morgunmaturinn á hótelinu í Verona reyndist fínn en hann var ekki innifalinn í verði herbergjanna eins og við annars héldum. Kaffið mjög gott. Engin matarmynd þar en ekki óttast, það koma slíkar síðar í færslunni (múhaha).

Við vorum öll með tölu enn upprifin yfir sýningu kvöldsins áður. Mögnuð upplifun.

En ekki til setunnar boðið, enn var sjóðheitt í Verona svo það freistaði okkar ekki að vera þar neitt framyfir að við þyrftum. Tékkuðum út af hótelinu um tíuleytið, Jón og Ástráður sóttu bílinn, ég fékk ökuskírteinið mitt aftur gegn afhendingu bílastæðakortsins, enda eins gott þar sem ég myndi taka við akstrinum síðar um daginn.

Enginn vandi að rata út úr bænum, pínu hringur vegna einstefnugatna en það tók litla stund.

Við ætluðum aðra leið til baka, ekki um Brennerskarðið og ekki nema að mjög litlu leyti um autostrada. Þræddum okkur gegn um skemmtilega dali og bæi og svipað og í Austurríki var bara sama hvert við litum, alls staðar var stórkostlegt útsýni:

Hádegismatur. Vissum svo sem ekkert hvað við vildum en vorum allavega búin að ákveða að borða áður en við yfirgæfum Ítalíu. Minni hætta á snitselstöðum! Stoppuðum í smábæ þar sem allt reyndist frekar mikið lokað en römbuðum samt á stað sem leit svo sem ekki sérlega spennandi út, fá borð fyrir framan staðinn. Fórum samt inn og tékkuðum og þau: já sko borðin fyrir framan eru bara fyrir drykki en við erum með útiveitingaaðstöðuna okkar í bakgarðinum. Velkomin inn!

Þetta reyndist hótelveitingastaður, ég efast um að það borði þarna margir túristar sem detta inn af götunni. Mjög barnvænt hótel greinilega, lítil sundlaug í bakgarðinum inn af veitingahússborðunum og leiktæki. Voru samt engin börn þarna að leika sér. Sólstólar og sólhlífar og ég veit ekki hvort Díónýsos býr þarna í tunnu.

Ljómandi spennandi matseðill. Þjónustan kunni nánast enga ensku svo Jón var í ítölskuþýðingunum. Var nærri búinn að láta okkur öll panta okkur blómkálssúpu því hann heyrði cavolfiore, hjó bara eftir fiore í orðinu og hélt að um væri að ræða kúrbítsblóm (ok wishful thinking reyndar). Það var ekki fyrr en stúlkan sagði súpa, með áherslu, að við föttuðum um hvað ræddi! Og ég ætlaði sko ekki að fá mér blómkálssúpu í forrétt! Fékk mér hins vegar alveg svakalega fínt carbonara, ég hef reyndar aldrei séð svona birkes stráð yfir. Gerði mjög skemmtilegt bragð og áferð.

Í aðalrétt pöntuðum við Jón okkur vitello tonnato, frægan rétt sem er í raun kalt kálfakjöt og túnfiskmæómauk (næstum því túnfisksalat). Við reyndum einu sinni að gera þennan rétt heima en fannst ekkert sérstakur. Þetta var reyndar líka á forréttahlaðborðinu á Savoy hótelinu og var mjög fínt þar. Sem hluti af heild.

Þetta var reyndar líka alveg ágætt en bara of stór skammtur, ég held þetta sé ofmetinn réttur sem heil máltíð!

(Matarmyndir! Sagðykkur!)

Mun örugglega ekki panta mér þetta oftar.

Nújæja. Þarna tók ég við stýrinu.

Sikksakkaði upp og niður þröngar götur með hárnálabeygjum. Fór fullhratt fyrir ferðafélagana svo hraðafíkillinn neyddist til að slaka aðeins á. Allt í góðu með það. Ógeðslega gaman að keyra þennan bíl samt!

Vorum góða stund að komast að landamærunum. Fegin að við höfðum ákveðið að taka ferðina til Verona í tveimur skömmtum, það hefði verið ansi glatað að koma dauðþreytt eftir langa keyrslu í hitann í óperunni.

Yfir til Austurríkis. Tókum tæpast eftir landamærunum. Gegn um löng göng, rör gegn um fjall. Kaffistopp að þeim loknum hjá stórfurðulegu veitingahúsi. Þar fékk ég svei mér þá versta kaffi sem ég hef drukkið á ævinni. Risabolli NB!

og sykurmolar? ég hef ekki séð sykurmola í mörg ár! Ekki að ræða það að drekka þetta sull! fór með bollann undir því yfirskini að ég ætlaði að taka mynd og laumaðist til að hella úr bollanum.

Kallinn sem var að afgreiða var alveg búinn að fá sér þó nokkra bjóra, það var nokk augljóst. Svo var fjölskyldan hans líka á svæðinu, meðal annars hálfstálpaður strákur sem lék sér að því að keyra lítið fjórhjól aftur og aftur upp á pallbíl.

Ég hef séð betur staflað timbur:

en útsýnið bak við hús sveik samt ekki:

Þarna urðum við næstum vitni að árekstri sem hefði getað orðið mjög slæmur! Tvöföld akrein, bílstjóri hægra megin ákvað greinilega skyndilega að beygja til vinstri, þvert yfir vinstri akrein inn á planið þar sem við sátum. Nema hvað annar bíll á vinstri akreininni var á leið fram úr og ef ekki hefði verið fyrir eldsnögg viðbrögð bílstjórans þar þá hefði getað farið ansi illa. Þarna er keyrt greitt! Til allrar hamingju var akkúrat þá enginn að koma á móti! Svo þetta slapp til sem betur fór.

Kláraði að keyra til Zell, komum þangað síðdegis. Slotið séð frá bílastæði fyrir neðan. Eina sem vantaði var blóm í bakkana við gluggana, hefði verið enn fínna.

Töskunum hent aftur inn, við höfðum tekið allt með sem máli skipti því það er aldrei að vita hvort eitthvað komi upp á og fólk komist ekki með góðu móti til baka. Ég hef aldrei hugsað svona en þetta er góð pólisía.

Löbbuðum í bæinn í drykk og kvöldmat og til baka seint um kvöldið í yndislegu, passlega heitu veðri.

Sëlva/Verona giorno dieci

Að vakna við sólarupprás, teygja úr sér og fara út á svalir í 24° hita og sjá þetta útsýni – það mætti alveg venjast þessu:

Morgunmatarhlaðborðið alveg geggjað, ég klikkaði á að taka mynd eða eiginlega vídeó af herlegheitunum svo ég birti bara mynd af úrvali bóndans. Já og egginu mínu og þarna neðst rétt glittir í stóru þykku sneiðina af reyktum laxi sem ég fékk mér.

Vorum að spá í hvort við ættum að spreða smá af morgninum í spa og laug en enduðum á því að fara bara í sturtu, pakka saman og hrúga í bílinn og halda af stað til Verona.

Heitt. Það varð heitt! Þarna vorum við að renna inn í Verona.

(uss, Jón var ekki að keyra 8 km yfir hámarkshraða, var það nokkuð?)

Hálfsáum eftir því að hafa ekki nýtt okkur „svalann“ í Sëlva aðeins lengur. Því þarna var nánast óbærilegt af hita. Fundum hótelið án nokkurra vandkvæða, hótelið reddaði bílastæðapassa, ég lét ökuskírteinið mitt í pant og Jón Lárus hringsólaði smástund þar til hann fann stæði sem passinn gilti fyrir, skammt frá hótelinu. Röltum í bæinn í hádegismat og til að óríentera okkur. Arenan var á sínum stað spölkorn frá hótelinu (sem betur fer ekki langt! fjögurra mínútna ganga er óravegur í svona hita)

Hádegismatur í lítilli hliðargötu, héldum að þar yrði væntanlega ódýrara en við torgin. Ekki svo. Fansí staður og dýr, ágætis matur en ekki alveg verðsins virði.

Sé eftir að hafa ekki tekið mynd af vínseðlinum! Þarna var hægt að fá dýrustu vín sem ég hef séð á seðli og hef ég þó séð nokkur með ansi góðum smurningi. Þar bar hæst Bollinger vieilles vignes françaises, blanc de noir. Verðið á því var 2000 evrur. Tvö. Þúsund. Evrur. Um þrjúhundruð þúsund aulakrónur!

Veit ekki með ykkur en ég myndi alveg hafa eitthvað annað að gera við þrjúhundruðþúsundkall en að sötra hann hálfa kvöldstund!

Upp á hótel smástund. Sturta tvö þennan dag. Ekki veitti af!

Skiptum svo liði og ákváðum að hittast bara aftur í kvöldmat einum og hálfum tíma fyrir sýningu. Höfðum verið eitthvað stressuð að það yrði tímafrekt að komast inn í Arena en sáum síðan að þarna voru ótal inngangar svo það yrði væntanlega ekkert mál.

Þarna var props fyrir hina sýninguna sem var í gangi á móti Aïdu. Lyft upp með byggingarkrana sem er settur upp á hverjum degi til að flytja props inn og út og tekinn svo niður aftur. Ekkert geymslupláss inni á svæðinu:

Við Jón löbbuðum eiginlega aðallega á milli loftkældra rýma í búðum og kaffihúsum, (reyndar með viðkomu á sölubás þar sem ég keypti mér blævæng), þar til við gátum ekki meira og fórum á hótelið. Þar var tekin þriðja sturta dagsins og sú kaldasta.

Ekki aaaaaalveg eins glanslegt útsýni úr hótelglugganum okkar og um morguninn:

en hótelið var samt alveg ljómandi, þó við Jón gistum undir súð. Mesta furða að klaufinn hér ræki ekki hausinn í og fengi heilahristing eða þaðan af verra!

Kvöldmatur á götu til hliðar við torgið sem Arena stendur við. Besta sætið, sagði þjónninn, við vorum hikandi þar til að hann benti á að þarna, á horninu við götu og bílastæði kæmi smá gola. Allt í lagi þá!

Þorði ekki að taka mynd af carabinieri og Veronalöggunni sem voru í hópum fyrir utan. Það á ekki að taka nokkurn einasta séns á hryðjuverkum þarna. Eins og ég er nú lítið fyrir ruling with fear þá skil ég örlítið að þarna sé öryggið haft í fyrirrúmi.

Ég var ekki alveg viss um að við hefðum keypt sæti í stólum eða bara á berum steininum, höfðum ekki splæst í dýrustu sætin, svo við þorðum ekki annað en kaupa okkur sessur. Það reyndist óþarfi því þetta voru sannarlega bólstraðir stólar og ekki nóg með það, heldur hefði ég ekki getað hugsað mér betri sæti! Sátum í fjórðu röð á upphækkuninni í Arena, framan við og til hliðar við sviðið. Giska á að það hafi verið ca 150 metrar inn að miðju sviðs! Í hæsta lagi!

Spennan magnaðist.

fallega vinkona mín!

og svo allur hópurinn! Svei mér þá ef þetta er ekki eina hópmyndin sem ég á af okkur. Hvað er með það?

Blævængurinn. Kom. Í. Góðar. Þarfir!

Ég tók vídeó yfir áheyrendagólf og -palla, alveg iðandi af blævængjum. Eyrún og Ástráður höfðu ekki keypt sér blævæng en gáfust upp í fyrsta hléi og keyptu sér. Þar til þá gerði ég mitt besta að veifa fyrir okkur öll! (og þau reyndar veifuðu prógramminu en það virkaði ekki nándar nærri nógu vel). FitBitgræjan mín sýndi 14400 skref þennan dag og ég labbaði sko EKKI svo mikið í hitanum!

Ég sárvorkenndi hljómsveitinni og hljómsveitarstjóranum sem ekki fengu neitt tækifæri nema í leikhléunum tveimur til að komast eitthvað að kæla sig. Og ekki gátu þau veifað neinum blævængjum! Í gryfjunni voru fimm hörpur. FIMM! Ég held aldrei að ég hafi séð fimm hörpur á sama stað í einu áður! Það er ekkert magnað upp þarna svo væntanlega var þetta bara til að það heyrðist í þeim, hörpuparturinn er mjög mikilvægur í Aïdu.

Hljómsveitarstjórinn skipti um föt í báðum hléum. Var fyrst í jakka en skipti síðan yfir í svarta silkiskyrtu með kínakraga. Ég á eftir að kaupa slíka handa Jóni Lárusi! ekki ein einasta spurning. Ótrúlega flott flík og ég sé minn alveg fyrir mér í svoleiðis! Reyndar þarf hann líka að eignast hörskyrtu, allavega ef hætta er á að við förum í svona hita aftur, við hin vorum öll í hörfötum, Jón var eini sem var í bómull og það var ekki að gera sig við þessar aðstæður!

Hléin voru líka bæði nýtt til að kaupa meira drykkjarkyns. Já já, sitt hvert litla freyðivínsglasið en aðallega vatn samt! Ég hellti meira að segja smá vatni yfir hausinn á mér! tímdi samt ekki miklu í slíkt. Glösin fylgdu freyðivíninu, merkt Arena di Verona 2019 og við tókum þau með alla leið heim. Betri minjagripir en ýmislegt annað.

Nújá en vá. VÁ! hvað þetta var flott sýning! Ég keypti ekki prógramm og er ekki með nöfn á söngvurum eða hljómsveitarstjóra en þetta var ótrúlega magnað. Ég einhvern veginn náði að sætta mig við hitann (ok með því að veifa blævængnum tugþúsund sinnum) og naut sýningarinnar í botn!

Aïda er auðvitað rosalega flott ópera. Ég er almennt meira fyrir Puccini en Verdi en sá græni má nú eiga það að vera með gríðarlega góðan laglínusans og mér finnast eiginlega orchestral kaflarnir í óperunni enn flottari en söngurinn. Þekktasta „lagið“ í Aïdu er ekki Celeste Aïda heldur sigurmarsinn, (það vantaði ekki hestana í þessa uppfærslu en það voru engir fílar) og það er líka mjög flott hljómsveitarmúsík við dansatriði.

Eina sem pirraði mig var að það sat fólk í kring um okkur sem bara gat ekki hætt að tala! og þegar sigurmarsinn var spilaður þá var einn gaur sem þurfti endilega að humma stundarhátt með! ég veit ekki alveg hvað þetta lið var að hugsa!

Klukkan var vel miðnætti þegar sýningunni slotaði. Út, stoppuðum á útiveitingahúsi á leið á hótelið og eitt hvítvínsglas fyrir svefninn. Og vatn!

Á hótelinu var síðan tekin fjórða sturta dagsins. Aldrei áður farið fjórum sinnum í sturtu á innan við sólarhring!

Tók góða stund að ná mér niður en það tókst á endanum. Ágætt því ég yrði bílstjóri næsta dags.

 

 

Zell am See/Sëlva giorno nove

Athugult fólk tekur eftir smá breytingu í titli. Nú skyldi nefnilega haldið til Ítalíu.

Við höfðum keypt okkur miða á sýningu á Aidu í Verona, á Arena sviðinu. Sú sýning var daginn eftir en við höfðum plottað að fara degi fyrr af stað svo við yrðum ekki í neinni tímaþröng. Höfðum ekki pantað hótelgistingu milli þessara tveggja daga en það yrði nú tæpast mikið vandamál, myndum detta inn í einhvern dalinn í Tíról og finna okkur hótel.

Fórum af stað undir hádegið, keyrðum sem leið lá gegn um smábæi, ekki alveg sammála um hvort við ættum að stoppa í Innsbruck en enduðum á stoppi í smábæ á undan, enda ekki endilega sniðugt að fara inn í stærri bæ og þurfa bara að snuðra uppi bílastæði og leita að fallega miðbænum, þar sem Innsbruck var ekki áfangastaður út af fyrir sig. Heimsækjum hana bara síðar í góðu tómi, því falleg er hún nú!

Brennerskarðið, borga í og úr hraðbrautum, keyrðum fram hjá Pusteria dalnum þar sem Hljómeyki fór á kóramót fyrir nokkrum árum en hins vegar inn í Val Gardena, dalinn sem Demmi heitinn, Sigurður Demetz kom frá. Stoppuðum samt ekki í bænum hans, þar sem reyndar Demetz fjölskyldan er mjög ráðandi og nafnið á öðru hverju skilti heldur héldum talsvert lengra og hærra inn í dalinn.

Það var ansi hreint heitt þennan dag og traustvekjandi að sjá hitamælinn í bílnum lækka sig niður í passlegan hita eftir því sem við komum ofar.

Þegar við komum inn í smábæinn Sëlva fóru Ástráður og Eyrún að skima eftir hótelum sem þau höfðu gist á í einhverri skíðaferðinni. Fundust, tvö hótel hlið við hlið og við renndum upp að þessu:

Fansí?

Já.

Gaurarnir fóru inn og hófu samningaviðræður við lobbíið.

Þau áttu bara dýrari týpuna af herbergjum til þessa nótt. En okkur bauðst að kaupa gistingu á verði ódýrari týpu og hægt yrði að bæta við half board, semsagt ekki bara morgunmat heldur líka kvöldmat. Off season, þetta væri talsvert dýrara á skíðatíma.

Þeim leist ekkert illa á þetta:

okkur Eyrúnu ekki heldur!

Ekki sakaði svo að þarna var lítil sundlaug og bakki og sólstólar og akkúrat það sem okkur vantaði í húsið! Þó hitinn væri þarna ekki nema rétt kring um þrjátíu gráðurnar var semíköld laug nákvæmlega það sem læknirinn fyrirskipaði.

Svona var herbergið útbúið:

já þetta eru baðsloppar og inniskór!

sem fóru í notkun:

Þetta var eina skiptið í ferðinni sem hægt væri að kalla alminlega afslöppun! Ekki að ég sé að kvarta samt! bara alls ekki.

Þau hin fóru nú samt í gönguferð niður í bæ sem við slepptum…

Einn svaladrykkur með liðinu (hlýtur ekki drykkur á svölum að vera svaladrykkur annars?)

þarna vantaði sko ekki glös á herbergið! Enda drógum við ekki Ikea glösin með okkur í þessa Ítalíuferð (þau höfðu verið í fullri notkun í Salzburg, minna í húsinu þó glasabúskapurinn þar væri pínu gloppóttur en engin ástæða á hótelunum á Ítalíu).

Það voru tvö bjórglös, Jón var bara að nota annað þeirra!

Fimmréttaður kvöldverður, amuse-bouche, hlaðborð með forrétti, val um fisk eða kálf í aðalrétt, intermezzo, og val um tvo mismunandi eftirrétti. Og kaffi.

Engar matarklámmyndir í þetta sinn.

En næs var þetta!

Zell am See, Tag acht

Vöknuðum um sjöleytið og fannst við (ok allavega ég) hafa sofið út. Miðað við að vera búin að vakna milli fjögur og fimm í Salzburg flesta morgna.

Morgunmatur og hvað ættum við að gera í dag?

Þurftum auðvitað ekki að flýta okkur neitt en það var ekkert við að vera í húsinu, vantaði sólstóla og sólhlíf til að freista okkar í setur og bækur. Bekkirnir úti á palli voru ekki nógu freistandi. Svo þegar við vorum búin að borða morgunmatinn og baða okkur í rólegheitum keyrðum við (já, veit reyndar ekki alveg hvers vegna við löbbuðum ekki í þetta sinnið) niður í bæ þar sem við höfðum lagt daginn áður, hjá járnbrautarstöðinni í Zell því þar við hliðina var Intersportbúð þar sem við höfðum spottað hjólaleigu. Hjóla kring um vatnið var fram-að-hádegi planið.

Ljómandi fín hjól. Keypti mér derhúfu. Nei vorum ekki með hjálma. Skjótið okkur bara.

Sáum þessa forljótu andarunga með foreldrum sínum:

og útsýnið þarna frá austurenda vatnsins var ekkert átakanlega ljótt. Það er reyndar eiginlega sama hvar man lítur á þessu svæði, alls staðar er stórkostlegt útsýni!

Hér sést upp í hlíðina þar sem húsið okkar var:

og þessum tindi áttum við eftir að kynnast betur síðar í ferðinni:

Eitt vatns- og bjórstopp (nei það var ekki komið hádegi, þarna gefst annað tækifæri til að skjóta okkur). Ferðafélagar ganga frá hjólunum sínum:

Áfram var haldið. Hjólastígurinn þarna megin við vatnið var ekki alveg eins skemmtilegur og Zell megin, ekki alveg niðri við vatn heldur meira við bílveg. Svo tókst þeim fremstu að missa af beygju og mér leist ekkert á blikuna hvað við værum komin langt frá vatninu og sendi Jón eftir þeim með mótmæli frá mér. Reyndist alveg rétt. Snerum við og fundum réttu beygjuna. Ég var aftast, Jón Lárus beint fyrir framan mig (ég var ekkert alveg ofan í honum samt) og eitthvað tókst honum að vera að glápa út í loftið, hjólamaðurinn sjálfur hjólaði á vegstiku og datt. Ég sveigði frá og ætlaði að stoppa til að athuga hvort ekki væri í lagi með hann en hef þá pottþétt bremsað bara með frambremsunni því ég flaug lóðbeint fram fyrir mig, lenti á maganum (og olnboganum) og hjólið ofan á mér!

Foj!

Sem betur fer slasaðist ég ekkert nema á stoltinu, marðist svolítið illa á hægri olnboga og fékk forljóta marbletti hér og þar á skrokkinn. Stífnaði auðvitað líka öll upp svo ég var með strengi út um allt í marga daga á eftir! Þessi mynd er tekin tveim dögum seinna.

En upp á hjólið aftur, stoppuðum á sportbar við vatnið, ég bar mig illa við barþjón og fékk sárasprey og stóran plástur á olnbogann.

Kláruðum hjólatúrinn og hvað eigum við NÚ að gera?

Rétt aðeins upp í hús þar sem undirrituð fór í kalt bað í smástund til að mýkja vöðvana.

En nei nei, ekkert í boði að hanga í húsinu restina af deginum! Ekki einu sinni þessi næstum því slasaða.

Næst skyldi sko haldið upp á fjall. Ekki labbandi reyndar heldur í kláf. Eyrún og Ástráður eru mikið skíðafólk og eru með skíðakláfanef, semsagt spotta kláfa hvar sem þeir reyna annars að fela sig inni í bæjum eða utan!

Fyrra orðið þarna á helst ekki að lesa á dönsku:

Upp með kláfnum:

Ég þakkaði fyrir að vera ekki lengur lofthrædd. Þegar ég var krakki klifraði ég endalaust í öllum stillönsum og vó salt á girðingum. Slysavarnafólk hefði fengið aðsvif að horfa á mig. Svo þegar Fífa mín fæddist varð ég allt í einu alveg skelfilega lofthrædd. Það er víst algengt, þegar fólk ber allt í einu ábyrgð á öðrum en sjálfu sér, að það detti í hinar og þessar fóbíur. Og mín var semsagt þessi. Ég gat ekki fyrir mitt litla líf gengið upp tröppur sem sást niður um. Engir rússíbanar lengur! og svona kláfar – úff ég fór í slíkan í Innsbruck árið 1998 og var svo hrædd að ég fór ekki út uppi, bara sat frosin og ákvað að fara beint niður aftur.

En ekki lengur. Eins gott í þessari ferð því þetta var ekki síðasta skiptið sem við fórum upp í kláf og ég hefði sko ekki viljað missa af þessum ferðum.

Þarna uppi var safn með gömlum bílum og mótorhjólum. Þetta var ekki Herbie sjálfur þó hann þættist vera það:

Hádegismatur með fáránlega gott útsýni:

þetta var lítið spennandi freyðivín en vafið inn í servéttu á klakabeði, ég notaði mér það, vafði ísmolum í servéttuna og hélt við olnbogann til að kæla.

Planið var að labba niður fjallið aftur en þar gafst ég upp og neitaði. Sagði þeim hinum að labba endilega, ég myndi bara taka kláfinn og bíða eftir þeim en það var ekki við það komandi hjá þessum elskum! Svo niður fórum við öll í kláfnum.

Aftur í búð, keypt í grill og heim í hús.

Þetta reyndist eina skiptið sem við elduðum heima. Það var auðvitað gersamlega ekkert til í húsinu, svo það er ekkert sniðugt að ætla að elda sjálf og þurfa að kaupa allt frá grunni sem man á annars að grípa til heima. En grillið var fínt. Tók enga mynd.

Slökun heima vel þegin þetta kvöld.

 

Salzburg/Zell am See, Tag sieben

Þá var bara að kveðja kórgengið, flest hrúguðust inn í rútu til München en nokkur voru á leið sitt í hverja áttina. Þar á meðal við.

Sat niðri í morgunmat og spjallaði við fólkið þar til tími var kominn að veifa heimförum bless og óska góðrar ferðar.

Þá bara sturta, hrúga farangri niður í töskurnar, tékka okkur út af hótelinu, taka bíl út á Salzburgerflugvöll þar sem við höfðum pantað bílaleigubíl. Gekk allt að óskum, slyngur sölumaður á bílaleigunni freistaði okkar með uppfærslu á bíl og tryggingum og þannig löguðu og við féllum fyrir því öllu með glans. Geggjaður Audi a6 skutbíll ekki alveg eins glænýr og Volvóinn sem við höfðum verið á tveim árum fyrr í DK en samt ekki keyrður nema um 7000 km.

Lagt íann:

 

ferðafélagarnir og kagginn. Ekki sem verst. Hreint ekki sem verst!

Eitt pit stop og þá komum við til Zell am See. Byrjuðum á skrifstofunni til að fá lykla að Chalet over the Lake, villunni sem við höfðum leigt. Já eða skíðakofanum, eða einhvers staðar þar á milli.

Hentum af okkur dóti upp í hús og skutumst niður í miðbæ Zell til að fá okkur að borða. Pizzustaður einn ágætur og þessi kom í heimsókn á borðið:

Líka farið í búð til að kaupa nöktustu nauðsynjavörur, hvítt, rautt, freyði og já einhvern smá morgunmat!

Aftur upp í hús. Það reyndist ljómandi. Tandurhreint og fínt og allt inni var alveg eins og á myndunum. Útiborðið og bekkirnir voru hins vegar orðin svolítið meðtekin.

Þar fundu gaurarnir verkefni ferðarinnar:

 

Sést kannski ekki en það er semsagt verið að hreinsa borðið með skel af pistasíu! Það var mjög mikill munur á borðinu eftir vikuna…

En útsýnið! Útsýnið maður minn og man!

Er leið að kvöldi fórum við síðan í einn fjölmargra göngutúra niður í miðbæ Zell. Þetta skiptið á stíg upp í fjallshlíð.

Útsýnið ekki af lakara taginu af stígnum heldur:

flottur klettaveggur:

og þessi litli félagi elti okkur smáspöl:

Vikan lofaði heldur betur góðu!

Salzburg, sechster und letzter Tag

Jæja. Þá fór að líða að lokum frækinnar ferðar Dómkórsins til Saltborgar. Einn heill dagur var þó eftir. Heilmikil dagskrá.

Fyrst ber að telja mætingu í messu í Dómkirkjunni í Salzburg. Við ættum að vera vön dómkirkjum. Þessi var þó talsvert ólík okkar fögru litlu kirkju í miðborg Reykjavíkur, risastór og gríðarlega mikill hljómburður. Væri reyndar alveg til í þennan hljómburð hjá okkur!

Í kirkjunni eru að mér taldist heil sex orgel! Tja reyndar held ég nú að sum þeirra séu samtengd og hægt sé að spila á þau frá einum hljómborðshub. Líka eins gott.

Tók eina panoramíska frá sjónarhorni kórsins:

Þarna vorum við semsagt að safna okkur saman, 300 manns plús, til að flytja Krýningarmessu Mozarts í kaþólskri messu í Dómkirkjunni. Með hljómsveit og sólistum og stjórnandanum síðan í gær. Þurftum ekki að vera í kórfötum, hamingjunni sé lof!

Mér tókst að koma mér fyrir upp við súlu svo ég gat hallað mér upp að henni. Sem var ágætt. Þetta var semsagt ekki bara hin ca. 17 mínútna Krýningarmessa heldur voru messuhlutarnir fluttir eins og þeir áttu að koma fyrir inni í kaþólsku messunni. Og ekkert var slegið af henni. Svör og sálmar og prédikun og altarisganga (troðfull risastór kirkja og 95% fóru til altaris!) og reykelsi. Ó svo mikið af reykelsi!

mér finnst það eigi að nútímavæða þetta og koma með reykvélar í staðinn eins og eru í leikhúsum. Ekki eins vond lykt og fólk þyrfti ekki að hósta svona mikið!

En Mozart stóð fyrir sínu og klukkutíma og tuttugu mínútum síðar komumst við út úr kirkjunni. Ætlaði ekki að finna Jón Lárus í mannþrönginni en rötuðum saman um síðir.

Rúv hringdi og ég fékk smá pláss fyrir pistil í hádegisfréttum. Besta mál.

Hádegismatur og rólegheitarölt í smá stund og svo mæting hálffjögur fyrir örstutta tónleika í sömu Dómkirkju. Höfðum fengið leyfi fyrir 20 mínútna tónleikum, svona til að rúnna af ferðina. Þarna safnar kórinn sér saman fyrir tónleikana.

Fluttum þarna ein 6 lög af prógramminu okkar. Engar upptökur held ég en það var unaðslegt að syngja músíkina þarna inni. Enduðum á Himnasmið í hálfgerðu óleyfi því 20 mínúturnar okkar voru búnar.

Þar með var formlegri söngdagskrá ferðarinnar lokið.

Kvöldið yrði klárað öll saman. Fyrst fordrykkur uppi í hlíð með útsýni:

Eyrún hélt smá tölu og afhenti okkur nokkrum í undirbúningnum smá þakklætisvott, Kári hélt líka þakkarræðu og svo var bara skálað og skálað aftur og skálað enn. Ekki veitti af!

 

Svo var lokakvöldverðurinn, haldinn á Sternbräu, veitingahúsi sem Sólrún hafði unnið á þegar hún dvaldi í Salzburg, örfáum árum fyrr! Þríréttað, ljómandi og gaman!

Borðfélagar:

ég veit ekki hvað presturinn var að segja þarna en það hefur verið alveg mökk fyndið!

Ekki vorum við ein í salnum. Við hliðina á okkur sat nefnilega einn kóranna, háskólakórinn frá Singapúr. Við ákváðum að blanda við þau geði og syngja hvort fyrir annað og syngja saman allt sem við mögulega gætum kunnað. Enduðum meira að segja á að dreifa nótum að Himnasmið og þau lásu af blaði. Ótrúlega skemmtilegt og yndislegt og er það ekki akkúrat þetta sem svona mót ganga út á? Að blanda geði og röddum við fólk frá öllum heiminum! Never mind verðlaun og viðurkenningar.

Eitthvað var fólk síðan frameftir á hótelbarnum að spila og syngja. Ekki ég. Ég veit ekki hvenær ég var síðast svona mikill félagsskítur að þessu leyti eins og í þessari ferð. Gæti haft með það að gera að ég svaf ekki nógu vel, náði um fjögurra og hálfs tíma svefni á nóttu að meðaltali alla ferðina. Veit ekkert hvers vegna, rúmin voru fín, ég vaknaði bara alltaf milli fjögur og fimm.

Steinsofnaði allavega um leið og höfuðið datt á koddann. Hvílík kórferð! Og ekki var nú samt allt úti því daginn eftir skyldi haldið í frí.

Salzburg, fünfter Tag

Seinni keppnisdagur. Öll þurftu að vakna íðilhress eftir þunga daginn á undan. Veit ekki betur en það hafi bara tekist ágætlega sko.

Allavega mættum við glaðlegu fólki í morgunmatnum og tókum svo velflest bíla niður í Mozarteum til að mæta þar klukkan 9:30. Aftur var rekistefna um hvar við gætum verið en nú fengum við að fara upp á loft í mjög flottan sal til að hita upp. Helga Rut og Jón Svavar tóku upphitun með glans.

 

 

Flokkur fyrir trúarlega tónlist beið.

Þar sungum við:

Ave verum corpus eftir William Byrd

Bogoroditse dévo eftir Sergei Rakhmaninov

Ave maris stella eftir Trond Kverno

Sálm 150 eftir undirritaða

Tókst verulega vel, fannst mér!

Keppni búin. Að við héldum, en reyndar vonuðum ekki. Jón Lárus sat og hlustaði á næsta kór, Raffles Singers og sagði þegar hann kom út að þau væru nú ansi hreint öflug samkeppni svo við reiknuðum ekki með að vinna flokkinn (né hinn flokkinn, þau kepptu líka þar). En mætti vonast til að komast samt í lokakeppnina. Vorum samt langt frá því viss um það, miðað við gæði kóranna í keppninni.

Eftir riðilinn fengum við að komast aftur í svarta salinn til að renna yfir úrslitalögin. Svona just in case. Tókum klukkutíma þar í bráðnhita.

Það átti síðan að vera æfing fyrir Krýningarmessu Mozarts (sem flestallir kórarnir tækju þátt í flutningi á daginn eftir) klukkan þrjú. Ég hafði ekki reiknað með að fara aftur upp á hótel, var bara með mér auka föt fyrir þá æfingu og rölt en hinn helmingurinn af síamsfjórburunum vildi fara á hótelið og skipta um föt. Svo við Jón Lárus fórum bara að fá okkur að borða, enduðum á franska staðnum aftur. Cassoulet í þetta skiptið.

Verulega gott!

Í miðri máltíð kom sms frá Kára: VIÐ ERUM KOMIN Í ÚRSLIT!!! (og þetta á síðuna strax á eftir):

ég hoppaði upp úr stólnum og hnefann upp í loft. Jesssssss!!!

Hafði alveg reiknað með að fá gullviðurkenningar, jafnvel í báðum flokkum, það er svona semístandard í þessum keppnum, gull fyrir góða frammistöðu, silfur fyrir sæmilega og brons fyrir ömurlega. Í Riva fengu allir kórarnir gull eða silfur nema einn fékk brons. Hann var skelfilegur! Það er alltaf svolítið fyndið þegar kórar koma svo heim og monta sig af gulli og silfri. Við í Hljómeyki náðum einu sinni silfri í einum riðli í kórakeppninni í Tours í Frakklandi. Hún er metnaðarfyllri en flestar þessar keppnir og það var reyndar enginn kór sem vann gull í þeim riðli heldur deildum við öðru sætinu með einum öðrum kór svo við vorum í raun í silfursæti og fengum peningaverðlaun. Svo komum við heim og sögðum frá þessu en ég fékk spurningu hvort „þetta hefði nú nokkuð verið neitt alvöru silfur“. Sem það var, en fólk sem þekkir til keppnanna hélt bara að við værum að monta okkur af afskaplega litlu tilefni eins og flest.

Allavega. Að komast í úrslitakeppnina var alvöru! Kári hringdi í mig og spurði hvort ég væri til í að taka útvarpsviðtal um þennan árangur. Jújú til í það! Við Jón Lárus plöntuðum okkur í rólegt horn á Wein und Co vínbarnum að bíða eftir símtali. Gengið mitt kíkti þar við og fór síðan aftur þegar æfingin fyrir Krýningarmessuna nálgaðist. Ekkert kom símtalið. Biðum í tvo tíma, ég missti af æfingunni en það gerði svo sem ekkert til. Verra að geta ekki fengið sér vínglas á þessum fína bar, úrslitin voru jú um kvöldið svo vín var ekki í boði. Ég veit ekki alveg hvað ég pantaði mér mörg vatnsglös samt.

Þarna sat ég og beið!

Gafst upp um hálffimmleytið og við röltum inn í Mozarteum. Þar var æfingin við það að klárast og misdisgruntled kórfólk kom út, þau höfðu ekki verið sérlega sátt við stjórnandann sem stóð þarna og gerði lítið úr söngvurunum, sagði að það væri eins og hann væri kominn í leikskóla, hermdi eftir söngstílnum í háðstóni og hvað veit ég?

Þarna hófst hins vegar hin vandræðalegasta sena í sambandi við lokakeppnina. Við vorum beðin um að mæta klukkan 17:00 til að æfa og fengjum að komast að á sviði 17:40. Leist ekkert á þetta! Við vorum búin að æfa þetta í drep, meira að segja fyrr um daginn líka og svo voru nær öll búin að syngja úr sér allt vit á Krýningarmessuæfingu. (Nema reyndar áðurnefnd Raffles Singers, sem höfðu ekki skráð sig í Krýningarmessuna).

Fólk þurfti að nærast bæði vökva og allskonar svo hópurinn dreifðist út um allt, á næstu kaffihús, upp á hótel, þá kom upp að við kæmumst inn í sal strax, út voru send skilaboð á fólk að koma strax, það þýddi auðvitað ekki nokkurn hlut. Fullt af liði (meðal annars við Jón) hékk bara í anddyrinu á Mozarteum þennan tíma. Sungum svo úrslitalögin tvö auðvitað klukkan 17:40 eins og alltaf hafði staðið til! En náðum samt einbeitingunni nokkuð vel á strik aftur sem betur fer. Á meðan á þessu stóð var Kári að ræða við dómnefndina í keppninni, það er standard að það sé fundur stjórnenda og dómnefnda.

Lokakeppni-slash-tónleikar klukkan sjö. Sjö kórar í úrslitum, við sungum næstsíðust. Vel heitt í sal.

Mjög flottir kórar! Alls konar kórar. Ungmennakór, suðurafrískur kór með etníska músík, norskur kvennakór með konum á öllum aldri, háskólakór frá Singapúr, glee club kór frá Filippseyjum, við og svo Raffles Singers (sem er líka frá Singapúr).

Hver kór söng tvö lög. Við sungum:

O magnum mysterium eftir Morten Lauridsen

Eg vil lofa eina þá eftir Báru Grímsdóttur

O magnum fannst mér alls ekki ganga nógu vel! Byrjunartónninn ekki pottþéttur (erfið byrjun reyndar en við eigum að geta betur) og annar staður sem var ekki nógu góður. Súrt. Svo reyndar þegar ég hlusta á upptökuna þá er hún bara hreint ljómandi, þrátt fyrir þessa tvo smástaði. Tær og tandurhrein.

Burtséð frá því að það skipti svo á endanum ekki nokkru lifandis máli því við vorum alls ekki dæmd eftir þessum úrslitalögum heldur eingöngu lögunum í flokkunum. Hefðum átt að vera aaaaðeins stressaðri!

Þegar allir kórarnir sjö höfðu lokið söng sínum var heillöng, já sko mökk löng, athöfn með verðlaunaafhendingu og kynningu á dómnefnd, framkvæmdaaðilum og kórum og kórstjórum, allir kórstjórar keppninnar (ekki bara þeirra sjö kóra sem voru í úrslitum) komu á svið og öll fengu viðurkenningarskjöl og verðlaun og alltsaman. Auðvitað mikið klappað fyrir hverjum. Héldum að þetta ætlaði aldrei að verða búið!

En, út úr þessu kom, gullviðurkenning í flokki III fyrir fyrri keppnisdag, A1, gullviðurkenning í flokki V fyrir seinni keppnisdag, eingöngu Raffles Singers náðu betri árangri en við og þau eru alveg frábær, engin skömm að vinna þau ekki. Við massasátt!

Þarna sést Kári ásamt einum dómaranna, honum Fassbender sem hélt mikið upp á okkur.

 

 

Stjórnandi Krýningarmessunnar var einn dómaranna líka og hann var alveg voðalega ánægður með okkur. Fyrirgafst misheppnaða fyndnin á æfingunni nokk vel.

Dómararnir voru líka sérstaklega ánægðir með verk Jakobs Gruchmann, enda væntanlega orðnir ansi hreint þreyttir að hlusta á Ave verum corpus eftir Mozart og Locus iste eftir Bruckner!

Þegar við loksins komumst út stefndi fereykið á austurlenskan (nei ekki austurrískan þaddna!) veitingastað sem Jón Lárus hafði spottað fyrir okkur. Við vorum skíthrædd um að hafa misst af matnum en það var þó ekki búið að loka eldhúsinu þegar við skreiddumst þangað inn klukkan hálftíu.

Önd á grænmetisbeði fyrir mig. Og hvítvín. Og fullt fullt af vatni!

Hótel. Hótelbar. Stutt samt. Dauð úr þreytu! Sofa!

Salzburg vierter Tag

Vaknað snemma, þéttur dagur framundan. Náðum að skjótast í verslunarmiðstöðina eftir morgunmat, þetta leyndist í matvörubúðinni:

Komum líka við í skóbúð og keyptum okkur bæði skó, Jón Lárus strigaskó og ég féll fyrir sandölum. Sem ég tók meðvitaða áhættu að fara í, í bæinn. Reyndist mistök.

Svona var veðrið þegar við lögðum í hann. Kristín Björg, Hildur og Þorleifur kórfélagar í góðum gír niðri í bæ.

Við áttum 20 mínútna æfingu í Mozarteum konsertsalnum klukkan 12:20 – 12:40 fyrir báða flokka, mæting hálftólf á svæðið til að vera viss um að við yrðum tilbúin að ganga á svið 50 mínútum seinna. Það gekk. Mesta furða. Að halda saman svona stórum hópi er óttaleg kattasmölun.

Æfingin gekk fínt. Eiginlega fullvel fyrir ýmissa smekk en ég var samt ekki stressuð, við bara kunnum efnið mökk vel og ættum ekki að þurfa að jinxa neitt þó það gengi vel á generalprufu.

Það var alveg mínútutalning á æfingunni. Við byrjuðum á að æfa fyrir Sacred flokkinn sem keppt yrði í daginn eftir. Þar var mitt verk síðast á dagskrá svo ég þurfti að rogast með stóran symbal á fæti til að spila í lokin, söng bæði og spilaði með. Mjög skemmtilegt að ná að hafa symbalinn, það má alveg syngja Sálm 150 án hans en það er óneitanlega meiri flugeldar að hafa hann með.

Eftir æfingu var stímt aftur upp á hótel til að skipta um föt fyrir vináttutónleika í Andräkirche klukkan fjögur, mæting hálf. Ég tók lyftuna upp á herbergi, í fyrsta skipti í ferðinni (ég hleyp alltaf stiga, aðalhreyfingin mín í lífinu), drösluðum meira að segja töskunum upp á fjórðu hæð fyrsta daginn. Plástraði lappirnar í bak og fyrir eftir blessaða sandalana.

Konsertföt og bleikir Scarpa skór? Væri það eitthvað?

djók en ég fór nú samt í þeim í kirkjuna. Þó við tækjum leigubíl! Aðallega reyndar þar sem það var aftur spáð hellirigningu og konsertsandalarnir mínir eru ekki vatnsheldir. Það fann ég út the hard way í síðustu Hljómeykisferð.

Vináttutónleikar í Andräkirche. Fyrst æfing, vorum ekki búin að syngja neitt þarna. Það var samt auðvelt að syngja sig inn í kirkjuna. Ansi stór og hljómaði mjög vel. Þessi kirkja stendur við Mirabellgarðinn. Furðuleg altaristafla:

Ég er hreinlega ekki viss hvort þetta sé lútersk eða kaþólsk kirkja, allavega ekki ofhlaðin skrauti. Minnist þess þegar við í Hljómeyki sungum í lúterskri kirkju í Austurríki ríflega 21 ári fyrr, þá var mjög mikil áhersla lögð á að við værum ekki með neina kaþólska músík! ekkert Maríuneitt og við þurftum að svara fyrir Heyr himnasmið, að þrátt fyrir að textinn væri elsta þekkta trúarkvæði á Íslandi þá væri lagið eftir son lúterska biskupsins á Íslandi svo þetta hlyti að vera í lagi. Ekkert svona vandamál þarna.

Sungum þarna Sálm 22 eftir ungt austurrískt tónskáld, Jakob Gruchmann. Smá baksaga tengd því.

Í flokki A1, fyrir blandaða kóra, þurfti að vanda að velja tónlist frá ýmsum tímabilum og meðal annars var þar skylda að hafa eitt austurrískt verk. Mér var kippt inn í undirbúningshóp varðandi tónlistarval fyrir keppnina og þegar ég sá þetta tók ég strax þann pól í hæðina að við myndum EKKI syngja Mozart, Bruckner eða neinn annan gamlan dauðan kall! Það bara hlyti að vera hægt að finna verk eftir núlifandi austurrískt tónskáld!

Það reyndist samt þrautin þyngri. Ég held að austurrísk tónskáld séu svolítið bæld af sögunni, skiljanlega, og svo virðast þau ekki sérlega fíkin í að flíka verkunum sínum á netinu. Ég semsagt fann nákvæmlega ekkert spennandi við netleit.

Hafði samband við kunningjakonu, Rósu Kristínu Baldursdóttur, söngkonu sem býr í Salzburg og spurði hvort hún þekkti eitthvað skemmtilegt nýlegt austurrískt kórlag. Hún var ekki með neitt á takteinum (enda ekki beinlínis hennar sérgrein) en hún var til í að auglýsa á sinni facebooksíðu hvort fólk þekkti eitthvað skemmtilegt.

Út úr því kom að Jakob Gruchmann hafði samband við mig. Ungt tónskáld, fæddur 1991 en átti í fórum sínum talsvert af kórtónlist. Sendi mér ein 12-15 lög, missnúin, mér leist best á Sálm 22, hratt og ákaft verk með talkór og hvísli og litlum sólóstrófum en innan tóntegundar. Eiginlega bara nákvæmlega það sem við þurftum, þar sem öll hin verkin í flokknum voru hægferðug og það er nauðsynlegt að sýna að kórinn ráði við mismunandi stíla.

Gruchmann mætti sjálfur í kirkjuna og var ógurlega glaður með okkur. Þetta reyndist vera frumflutningur verksins í a cappella búningi. Kölluðum hann upp á svið eftir verkið að sjálfsögðu!

Fjórir aðrir kórar sungu með okkur á þessum vináttutónleikum, allir góðir nema helst einn, sem reyndist svo ekki vera að taka þátt í keppninni heldur var með einhvers konar hliðarþáttöku, fékk að vera í bæklingnum en var ekki í neinum keppnisflokki. Veit hreinlega ekki hvernig það virkaði. Tveir mjög flottir barnakórar sungu þarna, ég skil reyndar enn ekki hvernig stóð á því að hvorugur þeirra komst í úrslitin.

Lítill tími til að fá sér að borða á milli, áttum að mæta 18:30 í Mozarteum, keppni byrjaði 19:00 og við áttum að vera þriðji kórinn í flokki A1

Það reyndist lítið um pláss fyrir okkur í Mozarteum, fyrst átti að leyfa okkur að vera úti í garði en þá fór auðvitað að rigna, plássið fyrir innan var lítið og á endanum vorum við leidd til baka í anddyrið. Þar hljómaði ágætlega en við þurftum samt helst á því að halda að hafa þögn og einbeitingu. Pínu erfitt að hafa grafarþögn þar sem þetta var auðvitað leiðin inn í húsið fyrir alla hópa og áheyrendur. En við náðum samt þokkalegum fókus.

Upp á gang að raða okkur upp. Töskunum okkar hóps var hrúgað á Jón Lárus sem fór inn að njósna – nei uss! hlusta á hina kórana.

Svo var okkur beint í sal. Við sungum þarna:

Beati quorum via, eftir Charles Villiers Stanford

In Paradisum eftir Karl Jenkins

Sálm 22 eftir Jakob Gruchmann

Lux Aurumque eftir Eric Whitacre

Gekk mjög vel. Gruchmann mætti líka þangað. Mér fannst hans verk ganga enn betur á vináttutónleikunum en það small nú samt alveg ágætlega þarna líka.

Ég held ekki að þetta prógramm hafi verið tekið upp á vídeó, allavega ekki á okkar vegum, við vorum ekki alveg viss um hvort það mætti. Hefði alveg verið í lagi samt. Ég á eftir að henda inn link á Gruchmann úr Andrésarkirkjunni fyrr um daginn en það er ekki komið inn á Youtubesíðu kórsins enn.

Þegar við komum út var rigning. Hellirigning. Þrumur og eldingar! Það var mökk mál að panta leigubíla en það tókst nú samt á endanum. Ekki í boði að labba uppeftir og alls ekki í konsertfötum!

Hér kórgellur, komnar upp á hótel ásamt einkabílstjóra:

Þar var semsagt enn hellirigning. Ekki við það komandi að fara eitthvað langt í mat en það var ljómandi fínt grískt veitingahús beint á móti hótelinu (það var ekki veitingahús á hótelinu sjálfu, bara morgunmatur). Við langflest þangað.

Jóni Lárusi tókst að sármóðga þjóninn, við vorum að skoða vínseðilinn og fundum ekkert sem okkur leist á (uss aftur, þarna átti heldur ekki að vera vín! en það var bara ekki hægt annað en að skála smá eftir þennan dag!); hann spurði þjóninn hvort þau væru með austurrísk hvítvín. Þjónninn: Nei við erum bara með grísk vín! Jón: Þá ætlum við að fá bjór! Þjónninn: HRUMPPFFFF! (ekki upphátt samt)

Þetta var samt alveg fínt.

 

 

Jón Lárus bætti síðan fyrir með því að biðja um reikninginn á grísku. Þjónninn fyrirgaf honum alveg!

Yfir götuna aftur, sofa, seinni keppnisflokkurinn yrði strax morguninn eftir.

Salzburg, Tag drei

Þennan dag fór aðeins að draga til tíðinda í keppninni. Samt ekkert voðalega hratt.

Morgunninn frjáls. Sum fóru í Arnarhreiðrið, fjögurra tíma ferð en við vorum ekki á því og fórum frekar í göngutúr um Salzburg með uppáhalds fararstjórunum okkar, þeim Óla og Sólrúnu. Sem mega reyndar alls ekki kalla sig fararstjóra í Salzburg, það þarf próf og leyfi og læti en það má nú rölta með hóp af vinum sínum um borgina og sýna skemmtilega og merkilega staði og það er nú ekki eins og við höfum borgað þeim fyrir!

Það þarf auðvitað að segja frá tóbaksbúðunum og klámbúllunum! (ok þarna var líka hægt að kaupa strætómiða)

og svo sýna Mirabell garðinn fagra.

Þetta gæti mögulega verið flottasta Makk Dé merki sem ég hef séð!

Salzborgarbúum er nefnilega ekkert sama um ásýnd borgarinnar og stóra ljóta gula merkið fékk ekki að hanga yfir götuna. Það sást reyndar í glugganum samt en ég tók ekki mynd af því.

Salzburg á sína ástarbrú svipað og París:

magnað að sjá í fjarlægð, það er eins og brúin sé með glimmeri!

Nújæja. Kóræfing! Það var ekki búið að úthluta okkur æfingarhúsnæði svo við mættum bara á keppnissvæðið. Mozarteum Grosser Saal, fordyri. Þar var smá aðstaða fyrir keppnishaldara og við fengum að vita að við gætum æft í litlum sal sem var í næstu (þó sambyggðu) byggingu.

Litli salurinn, svart leikhúsrými og alveg hrottalega heitt! Vatnsbirgðirnar voru fljótar að klárast hjá fólki. Æfðum þarna í ríflega tvo tíma, ég var búin að biðja Kára kórstjóra um að þreyta ekki fólkið um of. Ef við kynnum ekki verkin þá þegar myndi það ekki gerast á þessari æfingu, degi fyrir keppni. Veðurspáin hljóðaði upp á hellirigningu og það var búið að aflýsa skrúðgöngu kóranna sem hafði verið á dagskrá klukkan hálfsex.

Jón Lárus, sem hafði harðneitað að hanga yfir okkur á æfingunni (skrítið!) mætti á svæðið rétt fyrir æfingarlok og hópurinn minn góði fór að finna sér eitthvað að borða og smá að drekka (það sko var að skella á áfengisbann fram að keppni daginn eftir). Enduðum á frönsku bistrói í göngugötunni. Og jújú, hellirigningin mætti á svæðið!

 

Sátum hana af okkur. Ég hafði svo verið beðin um að fara með Kára á móttöku fyrir kórstjóra og einn aðstandanda hvers kórs svo ég stakk þau hin af, þau fóru upp á hótel að skipta um föt fyrir upphafstónleika kvöldsins en ég rölti af stað með google maps til hliðsjónar, aftur niður í Mozarteum. Þóttist rata en þá hitti ég bara á skólann sem er ekki alveg á sama stað, þar var ekkert hægt að fara í gegn, ég var síðan alls ekki búin að óríentera mig nógsamlega á Grosser Saal staðsetningunni og síminn hjálpaði bara afskaplega lítið, sérstaklega þar sem ég gekk eftir þröngum götum þar sem gps merkið var mjög takmarkað. Vildi mér til happs að ég mætti ungri konu með fiðlukassa á bakinu og gat spurt hana hvort ég væri á réttri leið í Grosser Saal. Hún alveg uuuu neiiiiin! og lóðsaði mig á svæðið. Kom kófsveitt í blautum fötum og með blautt hárið á móttökuna þar sem öll hin voru auðvitað í sínu fínasta, norsku konurnar í bunad og hvað veit ég? En það gerði svo sem lítið til. Við Kári gátum spjallað heilmikið við aðstandendur keppninnar og einhverja af dómurunum.

Kórinn mætti til baka á svæðið (í leigubílum, urr! ekki að ég skildi það ekki mjög vel samt). Upphafstónleikar. Þarna vorum við bara áheyrendur. Salurinn geggjaður!

Fínir kórar! Það voru bara góðir kórar í keppninni, allavega heyrðum við enga lélega. Bara betra, það er lítið varið í að monta sig af góðu gengi þegar keppt er við hópa af lægra kaliberi.

Heim á hótel, laumuðumst í einn drykk uppi á herbergi (uss, ekki segja Kára!) og svo sofa. Mikill dagur í aðsigi.

Salzburg, Tag zwei

Alveg var það nú óvart að við fengjum heilan frídag áður en nokkuð gerðist í kórakeppninni. Keppnin var skráð frá 19. – 23. júní og fararstjórn hafði auðvitað samviskusamlega bókað ferðina frá 18. – 24. til að missa nú ekki af neinu. Það stóð svo ansi lengi á að við fengjum dagskrá frá keppninni og þegar hún loksins barst þá var ekkert um að vera þar þann 19. og hefði vel verið hægt að sleppa því sem var í gangi þann 23. En gerði svo sem ekkert til, það er mjög gott að geta andað aðeins áður en kórprógrammið byrji.

Dagskrárlaust var nú ekki þennan dag samt hjá kórnum.

Ágætis morgunmatur á hótelinu, við Jón Lárus fórum yfirleitt í ensku týpuna, beikon, egg og tilheyrandi. Kaffi frekar vont, safi þokkalegur, brauð óspennandi. Félagsskapur góður.

Við Jón Lárus skottuðumst í verslunarmiðstöð beint gegn hótelinu, keyptum okkur smá bjór, vín og snakk til að eiga á hótelinu. Ég kann vel við minibarísskápa sem er ekki fyllt á. Hraðbanki líka heimsóttur, fyrsta skipti en aldeilis ekki það síðasta í ferðinni.

Klukkan tíu var lagt af stað í ferð um Salzkammergut svæðið eigi langt frá Saltborginni sjálfri. Stefnan var tekin á hinn myndræna bæ Hallstatt. Óli var gæd á leiðinni og sagði okkur frá hinu og þessu, til dæmis þegar honum bauðst að gerast umboðsmaður fyrir Red Bull á Norðurlöndum, frá kunningja sínum sem átti fyrirtækið en fannst það fullmikið vesen svo hann sleppti því.

Kannski hefðum við dvalið á lúxushótelum og ferðast um í einkaþotum í þessari ferð ef hann hefði tekið þessu tilboði.

Red Bull er semsagt frá þessu svæði:

Þarna eru nautin!

Til Hallstatt komumst við eftir góða stund í akstri. Bílstjórinn reyndist bráðskemmtilegur og reytti af sér brandarana og fróðleiksmolana svo okkar gæd gat slappað af.

Hallstatt er ekki sérlega ófagur á að líta:

Örmjóar götur inn í bæinn, auðvitað slatti af sölubásum enda lifir bærinn væntanlega af túristum eins og fleiri bæir og borgir sem við könnumst við. Mér fannst skrítnast að það skyldi yfirleitt vera leyfð bílaumferð yfirleitt (hvar er aðförin?) en það er náttúrlega ekki hægt að banna íbúum að komast heim til sín. Aðföng í búðir og slíkt hefði nú alveg mátt takmarka við snemmmorgna eins og á Laugaveginum samt.

Hádegismatur míns hóps í græna húsinu þarna í baksýn á torginu:

Kálfasnitsel. Fyrsta snitsel af aaaaansi hreint mörgum í ferðinni. Eina skiptið sem vínarsnitselið var af kálfi sem er auðvitað hið eina rétta. Frekar skrítið. En við komum svo sem ekkert til Vínar í ferðinni svo það fyrirgefst væntanlega.

Annað ansi áhugavert í Hallstatt var grafhýsi með hauskúpum. Það er svo lítið pláss fyrir grafstæði í bænum að sama plássið er notað aftur og aftur og til að minnast fólks voru hauskúpurnar teknar, brennt í þær nafn viðkomandi og þær geymdar. Frekar magnað. Það þurfti ekkert að brýna fólk til að vera ekki með læti inni í grafhýsinu. Það gerðist algerlega sjálfkrafa að við töluðum í lágum hljóðum:

Veðrið var stórkostlegt. Sól og passlega heitt, um 27-28 gráður. Búið að spá skúrum og það stóðst gersamlega á endum að þegar við vorum öll komin upp í rútu byrjaði að hellirigna.

Það hafði staðið til að fara líka og skoða kirkjuna í Oberndorf þar sem Heims um ból var samið og frumflutt á sínum tíma. Reyndar er kirkjan ekki til lengur en það var reist minningarkapella um þetta frægasta jólalag í heimi. Það var hins vegar gersamlega brjáluð umferð bæði vegna rigningar og vegaframkvæmda svo bílstjórinn sá fram á að þetta yrði þriggja tíma aukakrókur eða svo. Það leist hvorki honum, leiðsögugenginu okkar né hópnum á svo því var slaufað.

Aftur til Salzborgar. Frír dagur það sem eftir var. Stytt upp í bili og veðrið aftur orðið yndislegt. Fastagengið gekk í bæinn frá hótelinu í rólegheitunum (já það var stytt upp). Skemmtilegir gosbrunnar sem komu beint upp úr göngugötunni. Ég auðvitað þurfti að hlaupa í gegn um þá, gosbrunna- og vatnsblæti á háu stigi!

Pizza í kvöldmatinn. Á torgi handan við ána. Mjög spes staður, ekki eldað þar og ekki einu sinni við hlið torgsins heldur eitthvað þó nokkuð í burtu og sent á svæðið, svona eins og heimsending nema bara ekki heim heldur á torgið.

Heim á hótel. Aðeins dýft sér í innkaup morgunsins en þó ekki djúpt. Skyldur kölluðu daginn eftir.