nei, ég er ekki komin með kvef, eiginlega ætla ég aðallega að hrósa tónleikagestunum í gær.
Það var nefnilega bara hóstað milli fyrsta og annars kafla, bilin milli annars og þriðja og fjórða kafla fengu að vera nánast alveg hóstafrí.
Þagnir í tónlist eru jafnmikilvægar og tónarnir nefnilega. Líka milli kafla í heildstæðum verkum. Áhrifamikil lok kafla, byrjun á næsta er ekki veiðileyfi á líkamshljóð. Milli verka, hvort sem er klappað eða ekki er allt annar hlutur.
Og að fólk skuli ekki fatta að nota tækifærið þegar allt er á fullu í hljómsveitinni, brass og slagverk í gangi, til að losa sig við hóstann og snýturnar, því næ ég bara engan veginn. Þá heyrist nefnilega ekki neitt.
Var einmitt að kenna Finni þetta í gær, hann vildi endilega hvísla einhverju að mér rétt á meðan strengirnir voru með tremoló í pp – stoppaði hann af en leyfði svo næst þegar eitthvað meira var að gerast. Mikið sniðugra og truflar ekki neinn.
Só ðer!
tölvuóða tónskáldið 
En þetta var heldur engin smávægis berklahviða sem gekk um salinn eftir 1. kafla.
úff já! Væntanlega hafa bara allir klárað alla hóstana sína þá.
Já þetta var eiginlega frekar fyndið – það voru greinilega allir að spara að hósta þangað til það kom þögn…hehe.
Algjörlega sammála með að hósta í sem mestu látunum í hljómsveitinni – tekur enginn eftir því.
Það getur líka verið gott að hjálpa til með smá hóstakviðu ef brassið er ekki með línurnar sínar á tæru.