Farið til Berlínar

Blessað eldsnemmaflugið eins og venjulega, kíktum inn til krakkanna án þess að vekja þau, þurftu að redda sér sjálf í skólann á fimmtudagsmorgninum.  Gekk auðvitað mjög vel, þau eru eldklár og pottþétt krakkarnir, ójá ; )

Eldsnögg út á völl, höfðum tékkað inn á netinu kvöldið áður þannig að við þurftum bara að prenta út farangursmiða og henda á þessa einu tösku sem við vorum með. Hittum þvílík ósköp af fólki sem við þekkjum í Leifsstöð, ég man aldrei eftir að hafa rekist á svona marga vini og kunningja (tja, auðvitað fyrir utan hópinn sem maður er að ferðast með sjálfur).   Hittum svo meira að segja einn á flugvellinum í Berlín, var að taka á móti vini sínum sem var að koma í heimsókn.

Leist hálfilla á hótelið þegar við komum að því, óttalega óhrjálegur inngangur, maður þurfti að hringja bjöllu til að vera hleypt inn og síðan var móttakan á sjöttu hæð (reyndar sjöundu, þjóðverjar byrja að telja á núlli eins og ýmsir aðrir). Gekk þokkalega snurðulaust að útdeila herbergjum, betur en ég hef lent í oft áður þegar þetta stórir hópar eru að skrá sig inn á hótel. Eitthvað var nú samt skrifað skakkt á seðilinn, við Jón Lárus enduðum á að fá stjórnandasvítuna í stað Ólivers og Hildar (kom reyndar í ljós síðar að það var svosem ekkert sérstakt herbergi fyrir stjórnandann en sagan er betri hinsegin).

Herbergin voru bara ljómandi ágæt, ekki íburðarmikil og handklæðin voru svolítið trosnuð, örlítið farið að sjá á hótelinu, en allt var tandurhreint og það hafði verið vandað sig við að gera herbergin klár.

Við drifum okkur út, sáum ítalskt veitingahús við hlið hótelsins og settumst þar fyrir utan. Þegar við vorum rétt búin að panta okkur drykki kom sms frá Finnboga: „Var svangur og settist niður hjá Ítalanum á neðri hæðinni. Hann lítur ágætlega út“. Ég náttúrlega stóð á fætur, stakk höfðinu inn um dyrnar og spurði hvort hann vildi ekki frekar sitja úti hjá okkur. Sem varð úr.

Smátt og smátt tíndust flestir hljómsveitarfélagarnir út á ítalska staðinn, þar var líka mjög fínn matur, góð vín, ekki dýrt og ágætis þjónusta. (pínu misjafnt reyndar en við vorum alltaf mjög ánægð) Enda var staðurinn nýttur út í æsar af liðinu.

Upp á herbergi, augum lokað í 10 mínútur og svo þurftum við að leggja af stað á sameiginlega æfingu hljómsveitanna. Súsanna var búin að kaupa fyrir okkur öll vikumiða í lestirnar þannig að við gátum allan tímann bara hoppað út og inn úr S og U lestum eins og okkur sýndist (væntanlega strætóum líka ef við vildum). Ferðin tók um 50 mínútur með því að skipta einu sinni, Berlín er ansi hreint stór borg og gott að gefa sér góðan tíma í ferðir.

Fundum kirkjuna fyrirhafnarlítið, ótrúlega langur tími sem Þjóðverjarnir vildu taka sér til að raða upp fyrir æfingu (við ruslum þessu yfirleitt upp á svona 10 mínútum, þau vildu mætingu 18:30 og svo byrjaði æfingin ekki fyrr en 19:15. Auðvitað tók ekkert 45 mínútur að raða upp, þannig að við héngum þarna í góða stund áður en æfing hófst. Fékk áfall við fyrsta rennsli á Eldi eftir Jórunni Viðar, en það var nú bara smá byrjunarörðugleikar, æfðum smá og þá rann þetta bara nokkuð vel allt saman. Hljómsveitirnar spiluðu sig saman nokkuð áreynslulítið. Þjóðverjarnir áttu í smá örðugleikum með taktskiptin í Rímnadönsum Jóns Leifs, sérstaklega seinasta kaflanum (Hani, krummi – kaflanum, enda er hann slatti hraður).

Yukari, þýskjapanski stjórnandinn, tók við, lítil og nett japönsk stúlka, skýrt og gott slag – fyrir þá sem sáu hana á annað borð. Heimtuðum pall fyrir hana, fyrir tónleikana daginn eftir, takk.

Eftir æfingu fór hópurinn okkar ásamt flestum Þjóðverjunum á pöbb úti við lestarstöð, settumst þar við borð með þýsku fiðlupari, ógurlega skemmtilegt og hresst fólk. Sýndum þeim þýsku frasabókina sem Súsanna hafði gert fyrir okkur, við mikla kátínu.

Ekki vorum við nú reyndar lengi þarna, né heldur drukkum við mikinn bjór, búin að vera vakandi ansi hreint lengi þannig að rúmin á hótelinu hljómuðu mjög vel. Tókum áhættuferðalag heim, heldur styttri leið en einni fleiri skiptingar, einhverjir lögðu nú ekkert í það og fóru hina leiðina (alla leið niður á Potsdamer Platz, talsverður krókur). Áhættufíklarnir voru nokkrum mínútum á undan en það var nú svo sem bara tilviljun.

Uppgötvaði síðan þegar ég ætlaði að fara að sofa að ég hafði steingleymt að kaupa mér danska kellingablaðið í Leifsstöð, semsagt engar danskar krossgátur sem er annars eðalsvefnmeðalið mitt. Mu. Ekki það, mér tókst svo sem alveg að sofna…