einu sinni sem oftar, í svolitlu sjokki þó (heyrið sjálfsagt meira um það síðar, ekki núna)
Maður er alltaf að reyna að finna nýjar leiðir að hjóla og löngum tekst það ágætlega. Í dag hjóluðum við út á Granda, fórum bak við fýluuppsprettuna (ætli séu mörg orð í íslensku sem hafa þrisvar sinnum sama staf tvisvar í röð, annars) Granda hf, ekki verið að bræða í dag þó. Þar er náttúrlega höfnin í öllu sínu veldi. Fullt af pólverjum að veiða sér í soðið, sérstaklega úti við Reykjavíkurvita. Gengum þangað út, ég hélt að ég væri alveg laus við lofthræðsluna sem helltist yfir mig þegar frumburðurinn fæddist en mér var eiginlega ekkert alveg sama að ganga þarna eftir þessum – tja – tæplega metra breiða vegg án nokkurra handriða.
En það var skemmtilegt að sjá Reykjavík frá þessu sjónarhorni, mæli með því ef einhverjir eiga það eftir.
tölvuóða tónskáldið 
Þetta er langsamlega mest uppáhaldsstaðurinn minn í Reykjavík en ég hef ekki komið síðan fólk fór aftur að dorga í Reykjavík (fyndið, var einmitt að frétta af þessari „nýjung“ í gær frá túristum).
Ahm, ábyggilega 20 manns þarna að veiða í soðið, gat ekki heyrt að neinn talaði íslensku. Held nú ekki að pólverjarnir séu of sælir af launum sínum hér, margir hverjir. Jafnvel þótt þeir fái betur borgað hér en í Póllandi.
Nei, það er alveg áreiðanlega rétt.
Mér finnst það nú annars bara gott hjá þeim að veiða sér í soðið, vona bara að fiskurinn sé ekki eitraður þarna í menguninni.
En svo bíður maður bara spenntur eftir að vita um sjokkið, alveg að kálast úr forvitni.