ojbara

hvað þetta sænska verk er hrikalega mikill raddbrjótur.

Fyrri helmingur verksins samanstendur af urri, söng á innsogi, hvísli, surgi og fleiru skemmtilegu. Í síðari helmingnum er löngum tónum haldið í það óendanlega. Og fyrsti sópran þarf að halda háa c í að ég held 20 sekúndur.

Ég á þokkalega eftir að nota þetta stykki sem víti til varnaðar í Hljóðfærafræði mannsraddarinnar – kúrsinum mínum í framtíðinni. Og ég á bókað eftir að tala við þessa sænsku stelpu og biðja hana blessaða að gera ekkert svipað í framtíðinni, a.m.k. ef hún vill fá verkin flutt.

En við fengum gott hláturskast á æfingunni í dag…

rosalegt!

Og ég skrökvaði engu, reyndi ekki einu sinni í alvöru að hækka mig.

Hrmmm

Æfingin í kvöld leiddi í ljós að hið seinna af finnsku verkunum tveimur er eiginlega ekkert svo vitlaust. Það fyrra – ég á eiginlega eftir að berjast fyrir því að við reynum að gera míkrótónana í því, ég held við getum það vel.

Þetta sænska, ööö – ég á enn eftir að sjá vit í því.